Dogmatisch
Totdat het bestuur van de coöperatie de melkfabriek wilde sluiten. Als één man stonden alle arbeiders - gelovig of ongelovig, rood of liberaal - achter oom Klaas. Die, zo gereformeerd als'ie was, als een echte rooie met twee melkbusdeksels zijn even gereformeerde directeur het spreken onmogelijk maakte.
Natuurlijk werd de 'bûtterfabryk' gesloten en stond de helft van de mensen op straat. Oom Klaas als eerste. Maar - daar in Oldeboorn - werd de ontzuiling van Nederland definitief en onomkeerbaar ingezet: leed verbroedert.
Alleen jammer dat die geleidelijke revolutie de Centrale Ondernemingsraad van de Universiteit Twente nooit heeft bereikt. Door hun dogmatische geloof in de WOR, de Wet op de Ondernemingsraden, komt er geen ongedeeld stelsel van medezeggenschap. Want de WOR betekent misschien meer rechtszekerheid voor het personeel maar ook per definitie een gedeelde structuur en dus minder academische democratie. En dat tegen de zin van mevrouw Sorgdrager, alle studenten en de meerderheid van het personeel in.
Hoewel de drie geledingen in de Centrale Gemeenschappelijke Vergadering - daar speelde de kwestie - zich in één opzicht wel aan de moderne tijd hebben aangepast. De COR, de CSR en het CvB gaan nog rustig twee weken door met vergaderen, overleggen en beraadslagen.
Nee, dan oom Klaas, die liet zonder pardon de melk in de vaart lopen. Waarop de directeur hem door de veldwachter van Akkrum liet inrekenen en de andere arbeiders vervolgens de ruiten van het gemeentehuis ingooiden. 'Of het geholpen heeft', zei oom Klaas veel later, 'weet ik niet. Maar wij stonden toen tenminste ergens voor.'
Ieder z'n eeuw
Soms is bescheiden beter. Er bestaat een prachtig tv-fragment waarin de gitaarvirtuoos Jimi Hendrix geïnterviewd wordt door een Amerikaanse talkshowhost. 'Jimi', vroeg deze in het Engels, 'hoe voelt het nou om de beste gitarist ter wereld te zijn?' Waarop Jimi een bescheiden wegwerpgebaar maakte. 'Nu goed dan', grapte de host, 'hoe voelt het om de beste gitarist van deze zaal te zijn.' Waarop Jimi sprak: 'Meneer, ik kan u alleen vertellen hoe het voelt om de beste gitarist van deze stoel te zijn.'
Jimi is niet meer en kan ons dus niet meer afremmen. Tien tegen één dat er ergens een lijstje circuleert waarop staat dat hij de beste gitarist van deze eeuw was. Of nog mooier: dat het de eeuw van Jimi was.
Millenniumkoorts is lijstjeskoorts. De balans van de eeuw moet worden opgemaakt. Dus roept iemand ergens dat het de eeuw van de auto is. Nee, reageert iemand anders, het is de eeuw van Nelson Mandela. Haha, schampert een derde, uiteraard leven we in de eeuw van de massacommunicatie.
We komen er niet uit, de eeuw is te rijk. Dus zal iedereen zijn eigen eeuw moeten verzinnen. Zoals die meneer van het Feyenoord-legioen bijvoorbeeld, die het hoofd van John de Wolf op zijn rug liet tatoeëren. Voor hem zal het wel de eeuw van John de Wolf zijn.
Ga je bij jezelf te rade, dan doemt er een keur aan eeuwen op. Persoonseeuwen, gebeurteniseeuwen, uitvindingseeuwen: de eeuw van Evert van Benthem bijvoorbeeld, of de eeuw van de totale eclips. De eeuw van Major-minor.
Maar je moet streng zijn en kiezen. Wat heeft de 20ste eeuw gebracht, hoe heeft ze je verblijd? Wat tekent jouw eeuw?...
Aha, kijk aan, nooit meer zelf snijden dus. Je bedoelt: dit is de eeuw van het bamipakket. Wat zeg je? Het millennium? Aha, het millennium. Dit is het millennium van het bamipakket.
