Woensdagmiddag, 13.47 uur. Direct na afloop van de zonsverduistering belt Paul van Veggel. De CT-student en freelancemedewerker van UT-nieuws bevindt in de buurt van Metz, Noord-Frankrijk en vertelt zijn boeiende ervaring.
(van onze verslaggever uit de totaliteitszone)
'Wat er door me heen ging... Ik weet niet... Het was echt een fantastische ervaring... Geweldig... Nauwelijks met woorden te omschrijven... Zo bijzonder... Ongelooflijk ook... Dat het de hele morgen dik en dik bewolkt was - om elf uur stonden we midden in een regenbui - en dat het dan op het moment suprème op miraculeuze wijze opklaart... Het was totaal helder.
'Dat maakte de verduistering nog onwerkelijker. Alsof je niet meer gewoon op aarde staat maar in het heelal naar een extreem verschijnsel zit te kijken.
'Heel zeldzaam ook, wat er tijdens de eclips gebeurt. Langzaam begint het te schemeren. Het groen van de bomen krijgt een andere kleur. Alles wordt grijzer. Tien minuten voor de totale verduistering weten de vogels niet goed wat ze moeten. Na wat heen en weer gevlogen te hebben zoeken ze een boom op. Het wordt killer. Dagdieren zie je ook niet meer. De koeien in de buurt gaan maar slapen. Vlak voordat de maan de zon definitief afschermt is de wereld verstild, koud en behoorlijk schemerig.
'Totdat de totale verduistering intreedt. Op dat moment is het net alsof iemand het licht uitdoet: in één klap is het donker. Niet pikdonker, maar wel zo donker dat je het idee hebt dat het nacht is. Gek genoeg duurt dat maar anderhalf tot twee minuten. Daarna wordt het ook in één klap weer een stuk lichter.
'Tijdens de verduistering schijnt de prachtige corona rond de pikzwarte maan die de zon afdekt. Dat geeft een bijna mystieke geel-witte gloed. Tja, wat moet je daar van zeggen... Eigenlijk zijn er geen woorden voor.
'Wat er met de mensen om ons heen gebeurde? We stonden vlak bij een bus met bejaarden. Die reageerden emotioneel. En ook een paar oudere dames naast ons moesten huilen. Maar verder viel het wel mee. Geen mensen die hysterisch werden of zo.
'Of het nog druk was? Op weg naar de totaliteitszone stonden we een paar keer in de file. Maar gelukkig nooit lang. En in Frankrijk hebben we bewust een landelijk plekje uitgezocht. Met niet al te veel mensen. Zodat we voor, tijdens en na de verduistering onze eclipsmuziek op de autoradio konden draaien.'
