Weerman met hond
Hij is het weer, de Man met de Hond.
Het lijkt nogal onhandig om een stukje als dit te beginnen met een foutieve zin. 'Hij is het weer? Hij is ér weer, zul je bedoelen', zou je zeggen, maar dat bedoelen we niet. De Man met de Hond is nooit weg geweest.
Nee, de Man met de Hond is het weer.
's Morgens stap je op je fiets en de vogeltjes kwinkeleren, het melken zonnetje schijnt aandoenlijk bleekjes door een bloesem van seringen. Lammetjes rollebollen door de weide, een veulentje sprint een eindje met je op, een jong meisje in een zomerjurkje bukt in de berm en plukt een beemdboksbaardje. Het is voorjaar.
En dus is het lente in de Man en zijn Hond. Als een dartel stel huppelen ze over de bebloemde wandeldreef, over en weer speels rukkend aan de riem. Soms rent de Man een eindje vooruit en wacht hij zijn Hond gehurkt op, dan weer holt hij met strakgespannen lijn achter de doerak aan. Even later zit het tweetal giegelend naast het fietspad. De Hond blaast een paardebloem af, de Man doet dromerig een wens.
Geniet er maar van. Maak nog maar een kuitenflikker! Morgen kan het weer regenen, en dan zal het regenen in de Man en zijn Hond. De luchtige bodywarmer en de licht-getinte zonnebril blijven thuis, de vrolijke wapperende hondenoren hangen druppend naar benee. De Man stapt met herfstige blik in zuidwester door de plassen. Zijn Hond trippelt als een verzopen kat onder de paraplu van z'n baasje en krijgt om de vijf passen een onbedoelde trap in de flank. 'Kai' zegt de hond, maar z'n baas doet alsof hij het niet hoort. Zijn rubberlaarzen voelen niks.
Maar goed, hij loopt er toch maar weer. De Man met de Hond loopt altijd, weer of geen weer. Hij ís het weer.
Waarheid?
Aio's zijn losers: ze zitten de hele dag in hun kantoortje naar een zeventien inch beeldscherm te staren en als je ze vraagt wat ze precies doen dan produceren ze hooguit wat vaag gemompel. Tenminste, dat is de reclameboodschap die Cap Gemini afgelopen maand via de radio de wereld instuurde.
Nee, dan Margot! In hetzelfde spotje vertelt ze enthousiast over de 'interessante' projecten waar ze aan meewerkt. Waarna haar reclamebaas blij verheugd uitroept: 'Je kunt wel horen dat Margot bij Cap Gemini werkt.'
De verenigde Nederlandse aio's boos natuurlijk. Zo boos dat ze zelfs een klacht bij de Reclame Code Commissie hebben ingediend. 'Cap Gemini lapt de waarheid en het fatsoen aan de laars omdat het ten koste van promovendi reclame maakt voor zichzelf.'
Maar jongens en meisjes aio's toch. De wereld buiten de universitaire muren is niet lief en aardig. Als je bij een willekeurig ICT-bedrijf werkt moet je voor halfnegen 's morgens inloggen, anders maakt de computer een negatieve aantekening in je personeelsdossier. Bij een bedrijf als Cap Gemini kun je je werkdag niet om half tien - of kwart voor tien - met een kopje koffie beginnen, de rest van je ochtend besteden aan je e-mail correspondentie met die leuke collega-onderzoeker uit Spanje, om vervolgens tussen de middag anderhalf uur te sporten en je arbeid tegen een uurtje of drie met wat gesurf op internet af te ronden. In de ICT-branche woedt een felle concurrentiestrijd: daar gelden geen regels van fatsoen. Bovendien: zolang mensen in mantelpak of maatkostuum om half acht in de file, op weg naar hun veel te snelle stressbaan, mobiel telefonerend bepalen wat waar is en wat niet, blijft onderzoek naar beleidsprocessen, gasvloeistof bellen, bepaalde deeltjes uit bepaalde atomen of het effect van R&D op de economie... gewoon saai. Daar kan geen Reclame Code Commissie wat aan doen.
