Antilopen
Het valt ook niet mee. Een leuke naam verzinnen is misschien wel net zo moeilijk als het neerzetten van een goede tijd. En natuurlijk zitten in beide categorieën strebers en typjes die snel tevreden zijn. Zoals Laurence bijvoorbeeld. Maar over het algemeen zijn sporters geen taalvirtuozen.
Wat dacht u van team 133? Creatieve sessie op de hei. Teamleiders trekken zich terug in blokhut. Witte rook tegen middaguur: 'Jongens, we zijn eruit. We heten 'De smurfen'.
Dan liever een vrolijke afkorting. Chronisch Tekort aan Meewind bijvoorbeeld (waarschijnlijk een CT&M-team), of nog scherper: Boeiúh, Iedere Eikel Rent, waarvan de eerste letters van ieder woord tezamen een sportdrank opleveren.
De engelse taal, die kan wat. Run 4 fun, Running teabags, Twenty runs plenty, Of the road, Fast friends forever, de Tele-runners. Maar in de categorie buitenland gaat de eerste prijs naar De Roadrunners. Juryrapport af te halen bij de redactie.
Tenslotte de afdeling vrij leuk. Een team noemt zich 'Ben en de Johnsons'. Kaliber Peter en zijn Rockers-Freek en de jongens, maar dan beter. Appelleert aan snelheid en aan ondeugd. 'Snel zat', vergelijkbaar effect. Al vroeg geen zin meer, vlug dronken, en harder had niet gehoeven.
Hoofdprijs gaat naar Anti-lopen. Rank van lijf, log van geest, en andersom.
Lief zijn
Hobbelend door onbewoonbaar verklaarde Achterhoekse streken - die overdag beslist idyllisch aandoen, maar 's nachts vooral onverlicht zijn - bereik je met je busje Dinxperlo. En dan begint de dag pas. Of beter: dan is het einde van de dag die bijna vierentwintig uur geleden begon nog lang niet in zicht.
Vijf etappes later arriveer je wagenziek en tollend van slaap bij je wisselpunt. Vlak voor de heuvels en de mulle zandpaden voor Barchem graai je naar het blauwe Batavierenhesje. Al na de eerste bocht roept de fietser naast je zorgelijk: 'Je bent er bijna.' Ondertussen heb je spijt van alles wat je de laatste uren gegeten en gedronken hebt: chips, patat, hamburgers, cola, bier, worst, snickers.
Na 5,2 kilometer gooi je jezelf meteen na het poortje tegen de vlakte. In Boekelo, ruim zes uur later, ontwaak je achterin een EHBO-busje. Na twee blikjes energydrank ben je ternauwernood in staat de starters voor het laatste stukje Batavierenrace aan te moedigen. Tenminste, dat denk je zelf. In werkelijkheid sta je midden in het peloton, met alweer een blauw hesje aan. Want je was de enige die nog geen tweede etappe liep. Op het laatste moment belden toch wel heel veel teamgenoten af.
Kijk. Zulke mensen verdienen een groots en schitterend vuurwerk. Ook al is al dat geknal en al dat gespetter een beetje misplaatst als je bedenkt dat in Joegoslavië vuurwerk dood betekent. En je voor die - pak 'm beet - tienduizend gulden ook heel wat voedselpakketten kunt samenstellen.
