De stilte
De eerste drie weken op m'n nieuwe flat verliepen prima. De levensstijl is een tikkeltje anders dan op m'n vorige flat. Overdag en 's avonds staan de luidspreskers strak van de decibellen. Nieuw is ook het gezamenlijk kijken naar Goudkust.
Ik vernaam al difect dat drie van de in totaal vier flatgenoten een studiereis van drie weken naar Engeland en Ierland maakten. De vierde man was er ook een tijdje tussenuit. Ik was zo maar een week alleen! In eerste instantie dacht ik: 'Zo, dat is relaxed. Dat kan een ruig feestje worden...'
De eerste dag was er nog weinig aan de hand. Tussen de middag kwam ik thuis met een vrije middag in het vooruitzicht. Ik gaf de stereoinstallatie in de keuken een flinke slinger, pakte de Telegraaf en wachtte rustig totdat de CD afgelopen was. Het was opeens stil in huis, superstil. Toen begon ik na te denken. Een hele week geen gezelschap bij de lunch, geen brakke gezichten aan het ontbijt na een avondje goed zuipen. Geen Goudkust.
Om die gedachte te ontlopen ben ik nog diezelfde middag wat mensen gaan opzoeken en kreeg ik spontaan zin om weer te gaan hardlopen en te fitnessen. In ben die middag prima doorgekomen. Ware het niet dat ik daarmee een groot deel van m'n kruit verschoten had. Het zou al te veel opvallen om de volgende middag het zelfde rondje te maken. De tweede avond zat ik alleen en ben ik tot overmaat van ramp om 23.00 uur (!) gaan slapen. In deze week heb ik me zelfs verlaagd tot een oersaaie ALV te gaan. Hoe diep kan men zakken! Het werd tijd, vond ik, dat de boel hier weer wat bewoonder werd.
De maandagochtend erop kwam ik aanfietsen en hoorde ik vanaf het begin van de Calslaan een bekende harde dreun. Het klonk me als muziek in de oren. Ik kwam de flat binnen en ik hoorde nog net boven de muziek uit: 'Yo, hoe was jouw weekje alleen hier?' Ik glimlachte en zei: 'Ik heb veel meegemaakt, maar vertel jij eerst maar.' Toen kwamen alle mooie verhalen los. Het was gelukkig het einde van de stilte.
De auteur studeert Bedrijfsinformatietechnologie (BIT). Hij geeft de pen door aan Marleen Arntz, studente CT.
