Geert Langereis constateerde dat de dosering van waspoeder en het mechanisch wassen elektronisch geregeld waren, maar dat de wisselwerking daartussen ontbrak. 'In waspoeder zit een heel scala aan vlekoplossers. Voor elk vuil een ander, maar ze zijn niet altijd. Het waspoeder wordt ook niet altijd even efficiënt gebruikt. Veel ervan stroomt weg door het afvalputje. Daarnaast draait een wasmachine altijd een standaardprogramma af. Hij houdt er geen rekening mee dat een relatief schone was genoeg heeft aan een kort programma, of een halfvolle trommel sneller klaar is.
Om de ontbrekende wisselwerking te realiseren, ontwikkelde Langereis een sensor voor in de wasmachine. Het apparaatje kan bepalen of het waspoeder al zijn werk gedaan heeft. Zo, ja, dan stopt de elektronica de zeeptoevoer en zet tegelijkertijd de pomp aan om het vuile water weg te laten stromen. Het apparaatje zendt een elektrisch signaal, in bijvoorbeeld een sinusvorm, uit naar het waswater. Een retoursignaal volgt door de chemische reactie die in het sop plaatsvindt.
Doordat de sensor het wasproces regelt, zal de machine van Langereis aan één knop genoeg hebben. Meer gebruikersgemak zal het niet opleveren. De meeste mensen zetten de machine standaard op hetzelfde programma. Het grote voordeel zit hem in het zuiniger gebruik van water, waspoeder en energie. De promovendus, die zijn onderzoek in opdracht van Unilever uitvoerde, heeft inmiddels een patent op de sensor ontvangen.
Voorlopig is het nieuwe systeem nog niet in wasmachines te vinden, want de ontwikkelingen gaan nog door. Niet alleen de wasmachinefabrikanten tonen belangstelling, ook de textielindustrie in geïnteresseerd. Want de sensor kan meer. De vezelkwaliteit van lappen stof tijdens het wasproces meten bijvoorbeeld.
