Damesdispuut Poison werd vijftien jaar geleden opgericht 'om het lot van de zeldzame vrouw in Enschede draaglijker te maken'. Over het nut van genstitutionaliseerde vriendinnenclubjes in een mannenstad.
Noortje Vis studeert technische natuurkunde. Ze begon daarmee in 1997, en zoals gebruikelijk bestond ook die lichting voor ongeveer tien procent uit meisjes. 'Welgeteld waren het er acht', glimlacht ze.
Acht medestudentes, in theorie acht vriendinnen voor het leven. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. En bovendien: wie zijn vrienden niet meer op één hand tellen kan, moet eens kritisch naar z'n definitie kijken. Niettemin pakte het in Vis' geval wel erg magertjes uit.
'Ten eerste was niet iedereen mijn type', legt ze uit. 'Maar dat is normaal. Daarbij komt dat je tijdens practicum de helft van de tijd niet bij elkaar zit, maar tussen de mannen. Toch klikte het met één meisje goed, dat werd wel een vriendin. Maar na het eerste jaar vond zij het wel mooi geweest met de natuurkunde.'
En dus bleef Vis alleen over. 'Natuurlijk heb ik ook wel wat vrienden bij TN', geeft ze toe, 'maar dat blijven mannen. Zo'n technische faculteit is sowieso een mannenwereld. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit college gehad van een vrouw. In het EL/TN-gebouw zijn, behalve op de begane grond, niet eens damestoiletten.'
Maar Noortje Vis is niet voor één gat te vangen. Ze ging bij hockey. En dan kom je uiteraard in een dameselftal terecht. En in dat elftal speelde Liesbeth Brederode, met wie het wel klikte. En Liesbeth Brederode, die was lid van Poison, een onafhankelijk damesdispuut. En dus vroeg Brederode of Vis toevallig zin had in een introductieborrel.
Van het één kwam het ander. Inmiddels is Poison haar belangrijkste 'bron van contact'in Enschede. Wat Vis bij haar studie niet vond, lukte wel bij het dispuut. 'We borrelen hier standaard elke woensdagavond', zegt ze. 'Hier', dat is studentencafé De Geus aan de Oude Markt. 'We', dat zijn de twintig actieve leden van het dispuut.
Twaalf van die harde kerners hebben zich vanmiddag in hun stamkroeg verzameld. Poison bestaat vijftien jaar. Ter gelegenheid van dat derde lustrum organiseren de dames morgenavond een gigantisch feest in De Geus. Voor de kroeg komt een tent van tien bij tien. De Rockenjagers, een Haagse coverband, verzorgt de muziek.
Het wordt gezellig druk, voorspelt Meeke de Grooth, voorzitter van het dispuut. 'Poison zelf bestaat sowieso al uit 85 vrouwen', zegt ze. 'Dat is het grappige van de dispuutsvorm, je sluit een verticaal verband. Dat betekent dat de club elk jaar groter wordt. Niemand valt af, maar er komen wel elk jaar nieuwe meiden bij.'
Uiteraard reizen de lang en breed afgestudeerde leden - de oudsten gaan richting veertig - niet meer elke week af naar Enschede. 'Nee', zegt De Grooth, 'maar ze komen wel allemaal naar het feest, zoals naar eigenlijk alle speciale gelegenheden. Verder hebben ze hun eigen goedbezochte maandelijkse borrel in Utrecht. De meerderheid woont namelijk in de Randstad.'
Aan verband en houvast dus geen gebrek. 'Voor mij is Poison het rustpunt in mijn studententijd', zegt De Grooth. 'Dit', ze maakt een ruim gebaar om zich heen, 'zijn de mensen op wie ik aan kan. We zijn er voor elkaar.' Vis knikt. 'Ja', zegt ze. 'ik zou me geloof ik geen raad weten zonder m'n dispuut.'
Het lijkt een aardige oplossing. In een stad waar één op de zeven studenten vrouw is, kan vriendinnen maken een onverwacht lastig klus zijn. Een dispuut als Poison - je hebt ook Ster en Spooky, en nog een stel andere - zou je kunnen zien als een vriendschapsinstituut: je meldt je aan, en je vriendinnen zijn niet meer op één hand te tellen.
Maar zo simpel werkt het natuurlijk niet. De club moet jou liggen, en jij moet de club liggen. Er wordt streng geselecteerd. 'Meestal werken we op voordracht', zegt Vis. 'Iemand leert ergens een leuke meid kennen - hbo of UT, maakt in principe niet uit - en neemt haar mee tijdens een introductieborrel.'
Twee keer per jaar organiseert Poison een reeks van die kennismakingsavonden. Dan wordt de nieuwe oogst gemonsterd. 'We willen de actieve kern op een man of twintig houden', zegt De Grooth. 'Dus laten we elk jaar vier of vijf meiden toe.'
De ballotage is grondig. 'Dat kunnen vrij heftige vergaderingen zijn', geeft Vis toe. 'Iedereen heeft om te beginnen vetorecht.' Verder hanteren de dames een door de jaren heen verfijnd puntensysteem. 'We beginnen op de schaal min-één tot één. Als een persoon gemiddeld niet boven de nul uitkomt, wordt het lastig.'
Wie eenmaal Poisonlid is, hoort nooit meer iets over de 'verkiezingen'. 'De uitslag wordt vernietigd en vergeten', zweert Vis. 'Taboe', stemt De Grooth in, 'uiteraard.' En als je op skivakantie samen op de kamer ligt, gaat het dan nooit kriebelen? 'Nee', lacht Vis, 'ik wil het ook niet weten ook! Krijg je van die hakken-over-de-slootverhalen. Nee, laat dat de geheimen van Poison blijven.'
Poison: ...actieve kern van een man of twintig...
