Henk zit nog na te genieten van zijn afscheidsfeestje. `Een prachtige receptie met een prachtig cadeau,' glundert hij en toont trots een plakboek met tal van foto's, krabbels en lieve woorden van collega's en oud-collega's. `Ja, je bouwt in de jaren een behoorlijke kennissenkring op.'
Hoe verliep je carrière dan op de UT?
`Ik ben in 1967 begonnen bij (toen nog faculteit, red.) chemische technologie als administratief medewerker en regelde onder meer de inkoop van alle onderzoeksapparatuur. Na vier jaar ging ik naar het bureau studentenadministratie, nu CSA, en werkte daar elf jaar als plaatsvervangend hoofd. We verkochten dictaten, regelden de inschrijvingen, verroosterden alle collegezalen en inden het collegegeld. In 1982 maakte ik de overstap naar toegepaste wiskunde waar ik tot vorige week dinsdag als hoofd van BOZ werkte.'
Je hebt vast wel een paar anekdotes?
`Ik ben gek op Amerikaanse auto's en kocht in mijn tijd bij CT een mooie Chevrolet. De toenmalige directeur van die opleiding kwam zelf altijd in een Fiat naar het werk. Op een dag parkeerden we onze auto's naast elkaar waarop de directeur zei: dit kan toch eigenlijk niet! Het was alsof hij me die auto niet gunde. Ook heb ik eens een aantal studenten door de politie uit de collegezaal laten zetten. Dit naar aanleiding van de verhoging van het collegegeld tot duizend gulden, beginjaren zeventig. De studenten verzetten zich hiertegen door niet te betalen. Het college van bestuur gaf opdracht de studenten uit de collegezaal te verwijderen. Fysiek was ik niet tegen ze opgewassen, dus schakelde ik de politie in. De sfeer was toen wel dreigend ja.'
Wat ga je straks het meeste missen?
`Het dagelijkse contact met studenten en medewerkers, gekscheren met collega's. Ik heb met veel van hen afgesproken dat ik nog eens langskom. Dat doe ik zeker!'
Hoe herinneren collega's zich jou?
`Ik ben vrij direct en reageer snel, soms te snel. Niet iedereen kan daar tegen, merkte ik. Verder konden collega's altijd een beroep op me doen. Ik zeg niet gauw nee. Ook ben ik lid van de bedrijfshulpverlening.' Lachend: `Tijdens de receptie voerden zij mij trouwens ingetapet, op een brancard af. En zwemmen hè. Vier keer in de week tijdens de lunchpauze. Dat probeer ik, ook nu ik niet meer werk, vol te houden.'
Wat kun je zeggen over veranderingen binnen de UT door de jaren heen?
`In het begin van mijn carrière kon het niet op, qua uitgaven. Als we in december nog twintigduizend gulden over hadden schaften we de gekste dingen aan die vaak niet eens nodig waren en ongebruikt op de plank kwamen te liggen. Veel later volgden bezuinigingen en kregen wiskundedocenten te horen dat ze er vroegtijdig uit moesten. Ik spring er met deze prepensioenregeling goed uit, maar mijn vier jaar jongere broer Henk, die hoofd BOZ bij CTW is, moet nog even en vindt het soms wel moeilijk. Blijkt die vaste baan toch los zand te zijn.'
Wat ga je nu doen?
`Ik ga als vrijwilliger aan de slag bij de stichting het Landgoed Algoed. Deze organisatie heeft een ontmoetingsplek op het platteland in Twekkelo gecreëerd voor persoonlijke groei en ontwikkeling. Lekker klussen op de boerderij dus.'
Voor Ton zijn het de laatste dagen als medewerker op de UT. Als bewoner blijft hij voorlopig op de campus. Sinds 1972 woont hij aan de Drienerbeeklaan. `Een heerlijke plek, ook voor mijn drie kinderen destijds die in de bossen heel wat hutten bouwden. Ik ben heel benieuwd hoe het straks voelt om hier te wonen terwijl ik er niet meer werk.'
Hoe verliep je carrière op de UT?
`Op mijn vierentwintigste kwam ik als onderhoudsmonteur in 1968 naar de UT. Ik ging aan de slag bij de afdeling Nieuwbouw & Onderhoud, het toenmalige Facilitair Bedrijf, en kluste zo'n drie jaar in de studentenhuizen op de campus. Maar er was te weinig werk. De UT was gloednieuw dus veel te onderhouden was er niet. In 1971 maakte ik een switch. Ik werd theatertechnicus bij de afdeling Culturele Zaken in de Vrijhof. Een totale omschakeling. Ik liet mijn oude beroep vallen en stortte me in de wereld van licht, geluid en toneel. Hoewel ik niets met cultuur had, kreeg ik de techniek aardig snel in de vingers en werkte ik zo'n 28 jaar achter de schermen. Daarna vond ik het mooi geweest, want het was hard werken, vaak tot in de late uurtjes. Ik ging weer terug naar mijn oude afdeling, het Facilitair Bedrijf, en werd hoofd Interne Dienst.
Je hebt vast wel een paar anekdotes…?
`Die hele periode bij cultuur had ik voor geen goud willen missen, al waren het lange dagen en onregelmatige werktijden. Mijn vrouw opperde wel eens: kunnen ze in de Vrijhof geen bed voor je neerzetten? Later kregen we ook de professionals over de vloer. Peter Faber, Brigitte Kaandorp, André Hazes, Herman van Veen. Ik heette ze welkom, zorgde voor koffie en besprak de techniek. Leuk was het bezoek van Peter Faber, die na jaren weer eens een voorstelling op de UT gaf. Bij binnenkomst zei hij: Goh, Ton, werk jij hier ook nog? Dat is heel bijzonder. Wat me ook bij blijft, zijn de flauwvallende meiden tijdens een concert van Doe Maar. Die werden uit het publiek gedragen, maar stonden niet veel later weer vooraan te dansen. Onvoorstelbaar.'
Wat ga je missen?
`Ik denk dat ik moet afkicken van het werk en de mensen hier. Met de schoonmaaksters, de portiers en de mensen van de receptie vormen we een team. Zij zorgen er ook voor dat je plezier hebt in je werk.'
Hoe kijk je terug?
`De cultuurperiode was echt een pionierstijd. De Vrijhof was nog vrijwel leeg en ik vind het een voorrecht om zo dicht betrokken te zijn geweest bij de opbouw van het cultuurcentrum. De Vrijhof is toch een beetje mijn kindje geworden. Iets anders: de functie van huismeester is in de loop der jaren wel flink uitgehold. Daar had ik aanvankelijk moeite mee, maar met de prepensioenregeling kwam het goed. Eerst werkte ik vier dagen in de week met behoud van salaris en nu nog drie.'
Wat ga je nu doen?
`Ik heb nog geen concrete invulling van de dagen en heb me voorgenomen eerst lekker niets te doen. Vrijwilligerswerk is zeker een optie. Samen met mijn vrouw en vele vrijwilligers run ik een christelijke boek- en muziekwinkel in hartje Enschede. Nu sta ik elke donderdagavond achter de toonbank, maar dit zal straks wat meer worden.'
Henk Kroezen in het zwembad
Ton van der Woude in de Vrijhof
