Een tafeltje in het Theatercafé. Moeder Tanya zit trots in het midden. Julia en Elena zijn als twee druppels water: slank postuur, vrolijke haardos met blonde krullen en goedlachs, een eigenschap die ze van hun moeder hebben geërfd, zo blijkt. `Kijk,' zegt Julia en duwt haar kin omhoog. `Deze twee moedervlekjes in mijn hals maken het verschil. Dat is mijn tip om ons uit elkaar te houden.' Ja, veel aandacht trekken ze wel. Elena lachend: `Ze noemen ons “die Russische tweeling met blonde krullen”.' Vervelend? Nee hoor. Verwarrend? Soms. `Ik stalde laatst mijn fiets voor gebouw de Spiegel, zwaait er iemand heel vrolijk naar me. Ik dacht: Moet ik je kennen? Ik vertelde dat ik Julia was en niet Elena. Elena: `Oh ja, dat gebeurt zó vaak. Ook bij het restaurant waar we werken raken gasten regelmatig in de war.'
Voor het drietal zeven jaar geleden naar Nederland vertrok, werkte Tanya als universitair docent bij onderwijskunde aan de universiteit in Sint Petersburg. In deze stad woonde ze ook met haar dochters. In 1998 ging ze als student op uitwisseling naar Twente om een tweede master Human Resource Development aan de UT te volgen. `Daarna zag ik een PhD-vacature bij dezelfde afdeling. Ik werd aangenomen en kwam zo terecht bij de groep van Jan Kees Looise, hoogleraar Human Resource Management. Ik ontmoette er ook mijn huidige man,' lacht de vrolijke Tanya. `Huub Ruël! Hij werkt hier al vier jaar niet meer, hoor. Hij zit nu voor een jaar in Koeweit als docent aan de Business School. Ja, met de feestdagen komt-ie zeker weer hier!'
Voor de toen elfjarige Elena en Julia was de verhuizing één groot avontuur. Elena:`Het was spannend! Alles werd anders voor ons: de taal, omgang met mensen, het weer en zeker ook de basisschool.' Julia: `Ja, school was makkelijk! Wij zaten op De Stadsweide in Enschede in groep acht en dachten: wat doen ze hier? In Rusland zaten wij úren op school met stapels huiswerk. Woensdagmiddag vrij? Dat zat er echt niet in. Eigenlijk hadden wij een dikke voorsprong.' Elena: `Maar door de taalachterstand konden we die niet laten zien.'
Tanya voelde zich meteen thuis in Nederland. `Op sociaal vlak ging alles voor de wind. Collega's vroegen mij en de kinderen vaak uit eten. Ik voelde me heel erg welkom.' Elena: `En wij in het begin juist niet! Kinderen kunnen soms echt gemeen zijn, weet je dat?' Op de middelbare school werd het voor de tweeling een stuk leuker. Elena: `Maar eerst wachtte de Internationale Schakelklas (ISK) om goed Nederlands te leren.' Julia: `Fouten maken was geen probleem, omdat iedereen in hetzelfde schuitje zat.' Elena monter: `We moesten hard studeren en leerden allerlei culturele dingen als Sinterklaas. Tanya lachend: `Oh, en weet je nog toen je thuis kwam en riep: mam, ik weet hoe je tomatensoep moet maken!' De tweeling knikt instemmend. `Tja, dat kennen we in Rusland niet,' zegt Tanya. Net als de koffiecultuur. Tien uur koffie? Dat doen de Russen niet.'
Julia: `En onze moeder leerde ondertussen ook Nederlands.' Tanya: `Oh ja, dat was wat. Ik heb allerlei cursussen gevolgd. Het is heel, heel moeilijk om een andere taal te leren onder werkdruk.' Elena: `Voor ons was het een stuk makkelijker. Als kind leer je een vreemde taal nu eenmaal sneller.' De tweeling spreekt nu vloeiend Russisch, Nederlands en Engels. `Reuze handig, zeker met deze studies in het Engels.'
En, is de UT thuis een geliefd gespreksonderwerp? Ze barsten in lachen uit. `Ja!' Klinkt het eenstemmig. Elena: `Echt wel. Omdat we sinds twee jaar in Lattrop wonen rijden we vaak met onze moeder mee en dan praten we uitvoerig over onze opleiding en werk.' Ondanks de drukke baan en studies probeert het drietal zo veel mogelijk samen te doen. `Serieus toneel, theater en opera missen we heel erg.' vertelt Tanya. `In Rusland gingen we zowat elke week naar een voorstelling. We gaan daarom vaak naar Amsterdam voor optredens.' De tweeling zelf heeft ooit aan klassiek ballet gedaan. Elena: `Na een paar jaar hadden we er genoeg van! We knipten heel rebels ons haar af, dat heel lang was, en zijn op sportieve rock and roll gegaan.'
Het was aanvankelijk niet het plan om permanent in Nederland te blijven. Tanya: `Maar ik kreeg kansen om me nuttig maken. We voelen ons hier veilig en gelukkig. Thuis en op het werk.' Ook Elena en Julia blijven voorlopig hier, maar het buitenland sluiten ze zeker niet uit. Elena: `Wat wil je ook met zo'n internationaal gezin?'
 |
| De drie Russinnen vanaf links: Elena, Julia en Tanya Bondarouk. (Foto: Maurits Diephuis) |
