In haar onderzoek vraagt Albers zich af hoe de pelgrimage kan worden verbonden met de hedendaagse christelijke theologie. Pelgrimage en genezing zijn eeuwenlang nauw verbonden begrippen geweest. De moderne geneeskunde en theologie hebben dat echter sinds de Verlichting beschouwd als ‘illusie’ en ‘bijgeloof’. Desondanks hebben ook pelgrims van de eenentwintigste eeuw genezingservaringen, zij het andere dan de middeleeuwers. Via een nieuw geneeskundig vakgebied, de psychoneuroimmunologie – dat de communicatie onderzoekt die op moleculair niveau plaatsvindt tussen het centrale zenuwstelsel, het hormoonstelsel en het immuunsysteem – lijkt een nieuwe verbinding tussen pelgrimage en genezing mogelijk, een verbinding die zowel theologisch als geneeskundig beantwoordt aan de normen van de eenentwintigste eeuw.
De neurowetenschappen laten zien dat (hard)lopen een positief effect heeft op stemming en cognitie. Albers concludeert dan ook dat het lopen bijdraagt aan de blijvende populariteit van het pelgrimeren: het ‘heil’ (genezing, spirituele ervaringen) als vrucht van de pelgrimage zou gedeeltelijk teweeg kunnen worden gebracht door het (langdurig) lopen. Ook stelt zij dat de grote populariteit van wandelen en hardlopen in onze samenleving kan worden gezien als het ‘zoeken en vinden van heilservaringen’. Het onderzoek laat zien dat de life sciences en de neurowetenschappen van betekenis kunnen zijn bij theologisch onderzoek. (Bron: www.uvt.nl)
