Degene die de uitdrukking ‘in the middle of nowhere’ heeft verzonnen, moet zoiets als Puerto Williams voor ogen hebben gehad. Om er te komen, dien je een vlucht te boeken naar de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires en vervolgens één naar het uiterste zuiden van het Argentijnse deel van Tierra del Fuego. En dan word je, zoals Bellinga zelf zegt, ‘met een veredelde roeiboot’ het water overgezet dat het Argentijnse deel van Vuurland scheidt van het Chileense. ‘Puerto Williams is een dorp, eigenlijk het enige op het eiland. Er is een schooltje, een videotheek en er zijn een paar winkels. En twee supermarkten die beide ongeveer de helft zouden beslaan van de campussuper. Het is heel afgelegen en er is eigenlijk weinig te doen. Alleen in de zomer, die hier loopt van november tot februari, als de vissers hun werk doen en toeristen het gebied bezoeken, leeft het. In de winter heb je maar vijf uur daglicht. Bizar.’
Bellinga doet voor Enviu, een Nederlandse non-gouvernementele organisatie, onderzoek naar waste management. ‘Mensen gooien hier veel weg. Eigenlijk alles, ze recyclen niets. Alle afval ligt op een grote hoop net buiten het dorp en door de harde wind wordt dat vervolgens over het hele eiland verspreid. Doodzonde.’ Ze onderzoekt of een klein recyclefabriekje financieel haalbaar is. ‘En als dat niet zo is of het mogelijk is het afval te vervoeren naar het vasteland en het daar te recyclen of te verwerken.’
De bevolking van Isla Navarino van de noodzaak doordringen is een moeizaam proces, heeft Bellinga ondervonden. ‘Het gaat steeds beter, maar het blijft moeilijk om mensen te motiveren voor projecten. Ze moeten je eerst goed kennen voor ze ook maar iets van je willen aannemen. Puerto Williams is een dorp op een eiland en een compleet andere wereld. Mensen doen hier de dingen zoals ze die altijd doen en hebben gedaan. Zie ze maar eens te overtuigen dat het anders kan en moet.’
Enviu (‘the environment and you’) is een Nederlandse organisatie die op een eigentijdse manier probeert zijn steentje bij te dragen aan duurzame ontwikkeling. De NGO maakt voornamelijk gebruik van studenten en net afgestudeerden met een bedrijfskundige achtergrond, die praktische oplossingen verzinnen voor milieu- en armoedeproblemen in Zuid-Chili en Antarctica. ‘Twee jaar geleden ben ik op studiereis geweest naar Chili en toen leek het me al geweldig om daar af te studeren. De faculteit BBT heeft goede contacten met Enviu en dit leek me een superuitdagend project.’
De dood van de Chileense oud-dictator Augusto Pinochet vernam Bellinga gek genoeg via de Nederlandse nieuwssite nu.nl en niet uit haar directe omgeving. Pinochet als gespreksonderwerp is taboe en zorgt nog steeds voor verdeeldheid. ‘Er wordt hier maar heel weinig over hem gesproken. Het punt is dat een grote groep vóór hem is en een grote groep tegen. Om te voorkomen dat de gemoederen te hoog oplopen, vermijden ze het onderwerp.’Daar, aan het einde van de wereld, vind je gezelligheid niet in de kroeg, zegt Bellinga. ‘Nee, in de weekenden ga ik vaak met collega’s van Enviu naar een plaatselijk hostel. We maken ook tripjes over het eiland. Met kerst hebben we bijvoorbeeld een trektocht van vijf dagen gemaakt. Met een tentje de bergen in. De natuur is zo indrukwekkend, zo ontzettend mooi en ongerept. Het is moeilijk dat uit te leggen aan iemand die er niet is geweest.’
Bellinga zit vol verhalen die op z’n minst een glimlach afdwingen. Verhalen over de verschillen tussen een Chileens dorp in een uithoek van de wereld en het leven in Nederland. Van fietsen die niet op slot hoeven, tot postzegelschaarste met Kerstmis. ‘Ik had kerstkaarten gekocht en meestal is het grootste probleem om een beetje origineel te zijn met wat je erop zet. Nou, dat was dit jaar het eenvoudigste gedeelte. In één week ben ik drie keer bij het postkantoor geweest voor postzegels die er niet waren. Ze moesten wachten tot een vliegtuig ze kwam brengen. Haha, wachten op de post voor je iets op de post kan doen.’
Op 21 februari verlaat Bellinga het eiland om na de nodige vakantie terug te vliegen naar Nederland. ‘En dan? M’n scriptie afmaken. Ik denk niet dat ik in de non-profit sector blijf. Dat is toch voornamelijk veel praten en bovendien ben je dan altijd erg afhankelijk van buitenstaanders voor budget. Maar, het kan zomaar zijn dat ik daar over drie maanden weer heel anders over denk.’
 |
| In de weekenden trekt Marije de vrije natuur in |
