Waar
Elke ochtend pluk ik de krant van de deurmat. Met ingehouden spanning blader ik naar de overlijdensadvertenties. Mijn dagelijkse check of ik nog leef. Is de uitslag negatief, dan duik ik terug mijn bed in. Opstaan is uitsluitend voor de levenden bedoeld.
Ben ik nog niet overleden, of is mijn overlijden nog niet publiek gemaakt, dan ga ik op zoek naar het weerbericht. Dat bepaalt het begin van mijn dag. Want waarom zou ik mij scheren, als ik straks buiten een kouwe kop krijg? Waarom zou ik mij douchen, als ik zo weer kletsnat regen? Oh, ik weet, er zijn mensen die elke dag, weer of geen weer, in dezelfde terreinwagen stappen. Zo'n wagen waarmee je nog kunt doorrijden, zelfs als er een halve meter water in de straat staat. En als er maar voldoende mensen in zo'n wagen gaan rijden, dan zal er weldra inderdaad een halve meter water in de straat komen te staan. Want als de mens zich niet aanpast aan het klimaat, dan past het klimaat zich wel aan aan de mens.
Heb ik mijn plan getrokken, dan verdiep ik mij in mijn leefomgeving. Wat gebeurt er nog meer in de wereld. Dezer dagen is dat onder andere de kabinetsformatie. In de krant zoek ik aanwijzingen dat de overlegpartners zich omgeven met verstandige lieden die verstandige antwoorden pogen te formuleren op de problemen van dit moment. De klimaatverandering. De vergrijzing. En wellicht de grootste uitdaging: hoe te voorkomen dat ook de nieuwe regering besmet raakt met de gal van rancune waarmee ons rancuneuze volk zo jammerlijk besmet is geraakt. Maar in plaats van over wijze raadgevers lees ik over Ikea-lakeien die elke dag een grote grijze ovale tafel uit elkaar schroeven en weer in elkaar draaien op elke godvergeten plaats waar de formateur wil overleggen.
Ik blader nog eens terug naar de overlijdensadvertenties. Nee, ik ben nog niet overleden. Maar iets zegt me dat ik ben ontwaakt in een sprookjesboek. In zo'n lieflijk paradijs waar tere prinsesjes gaargekookte erwten voelen prikken al liggen er dertig matrassen bovenop. En waar aankomende regeerders door een fee krijgen ingefluisterd dat er maar één tovertafel bestaat waaraan de gesprekken vruchtbaar zullen zijn. Blijmoedig bind ik mijn keukentafel op de bagagedrager van mijn fiets. Mijn werkdag kan niet meer stuk. Want ik heb geleerd dat een mens altijd zal slagen als hij zich aanpast aan de realiteit van het moment.
