Maar wat lezen we nu? Gebouw Langezijds gaat óók de lucht in. Nee nee jongens en meisjes, de grijze gribus met de langste gevel van het westelijk halfrond gaat niet online, we hebben het hier over ouderwets de lucht in gaan. Het gebouw wordt namelijk zwaar vernieuwd en krijgt als markeringspunt een tenminste veertien etages tellende mini-wolkenkrabber! Ja, u leest dit goed, een mini-wolkenkrabber, een skyscraper.
Langezijds, dames en heren, wordt Hogezijds. U vond de Horsttoren al best hoog? Nou, dat bouwwerkje verbleekt werkelijk totáál bij deze hoogbouw.
Het college schijnt de plannen te omarmen. En dat is ónbegrijpelijk, gezien het hoge christelijke gehalte van ons leidende trio. Of kennen zij het indrukwekkende verhaal van de toren van Babel soms niet? Even snel voor de heidense rest: de nakomelingen van Noach wilden een toren bouwen die tot in de hemel zou reiken. God zag dit streven als heidense hoogmoed en strafte hen met spraakverwarring die over de hele wereld werd verspreid.
Kortom, hoogbouw komt voor den val. Spraakverwarring zal uw deel zijn!
Onzin? Nou nee. God is zijn straf namelijk allang aan het uitvoeren. Waarom denkt u anders dat niemand het Engels van UT-docenten kan verstaan?
Kamergenoten
De nieuwe rubriek Kamergenoten, deze week op pagina 4 in UT-Nieuws, valt in goede aarde. Ze maakt de tongen lekker los en dat hadden we wel verwacht. Eigenlijk fungeert Kamergenoten als een soort roddelrubriek. `Goh, ook gelezen dat Harma zo scherp van tong is? Mij durft ze niet eens aan te kijken.' En: `Haha, die Joke schijnt goed maat te kunnen houden. Nou, ik weet wel beter.' Je komt ook nog eens wat te weten: `Tjonge, tjonge, die van de afdeling inkoop gaan élke dag samen koffie leuten. Dat ze daar tijd voor hebben! Wie betaalt dat eigenlijk?'
Ook het stukje herkenbaarheid doet het goed. Zo was de vorige aflevering van Kamergenoten behoorlijk smeuïg. Toen vertelde Jeroen over een irritante gewoonte van collega Mike: als die zijn email leest, klikt hij met de muis de zinnen aan. VRE-SE-LIJK! We voelen mee met Jeroen.
Collega's vertellen ons natuurlijk niet alles, dat snappen we heus wel. Je wilt toch een beetje beschaafd overkomen in de krant. Dus vragen we ons af wat er gebeurt zodra het interview is afgerond. Waarschijnlijk wil de een dan toch nog even wat opheldering van de ander:
`Dus jij vindt dat ik té luidruchtig telefoneer? Ik stoor me anders mateloos aan dat neuspeuteren van jou!'
`Nou ja zeg! Ik had nog veel ergere dingen kunnen zeggen. Die rookpauzes duren wel erg lang bij jou hoor.'
`Tsss. En ik moet altijd smoesjes verzinnen als jij je voor de zoveelste keer verslapen hebt.'
`En jij ruikt naar zweet.'
`En jij stinkt naar knoflook.'
Jammer dat zulke verhalen niet opgetekend kunnen worden. Maar we weten heus wel hoe het zit. Ook wij delen een kamer.
