Maandagmiddag, kwart voor vier. Locatie: Drakenkelder. Jurylid en Bellettrie-medewerker Jan-Willem Dijkshoorn houdt twee kannen in de lucht: `Koffie, thee?' De enorme draak, geschilderd op het lage plafond, verklaart de naam van de kelder. In het midden staat een oude tafel, omringd door versleten banken en stoelen. `Daar ben ik van,' zegt Sandra Stadman vrolijk en ze wijst op de kast vol spelletjes. `Voorzitter van Fanaat.' De andere juryleden druppelen binnen: verhalenverteller Wim Wolbrink, Joke ter Hellen van de universiteitsbibliotheek en student Bram van der Laar.
De juryleden babbelen met elkaar, in afwachting van de drie deelnemers aan de verhalenwedstrijd. Dijkshoorn checkt nog even z'n mail. Paniekerig: `Ik heb een mailtje van Stijn. Hij komt niet!' Verbaasd kijkt iedereen elkaar aan. Wat nu? `Telefoonnummer!', roept de Fanaat-voorzitter. `Wie heeft zijn mobiele nummer?' Heen en weer gestommel. `Voilà, hier is het,' roept iemand. Dijkshoorn belt gespannen. `Ik krijg net je mailtje, maar het is toch écht belangrijk dat je erbij bent.' Hij hangt blij op. `Hij komt!' Een zucht van opluchting gaat door de Drakenkelder.
Als iedereen er is, begint verhalenverteller Wim Wolbrink met een legende over zotheid. Iedereen luistert geboeid. Daarna gaat juryvoorzitter Dijkshoorn in op de schrijfwedstrijd. De deelnemers daaraan moesten zich houden aan het Boekenweekthema `Lof der Zotheid'. Stijn Cornelissen deed dat het beste, in het verhaal `Het leven op straat.' Dat begint zo:
`De kapitein en ik waren onderweg. Hij spaarde glazen potten waar olijven in gezeten hadden en ik spaarde vrouwen met al hun schoonheden en liefst ook gebreken. Al met al was onze tocht naar het zuiden dus uiterst verklaarbaar; samen op zoek naar de op een olijvenetiket afgebeelde Spaanse plattelandsvrouw.'
ij`Een echt verhaal,' prijst Dijkshoorn, `dat te zot voor woorden is. Daarmee houdt Stijn zich goed aan het thema Lof der Zotheid. We zijn als jury wel erg nieuwsgierig naar hoe het verder gaat.' Cornelissen: `Dat verbaast me niets, want dit is misschien het begin van een langer verhaal.' Hij vertelt dat hij de wedstrijdoproep in UT-Nieuws zag staan. `Duizend woorden is nog wel een keer te doen. Ik schrijf regelmatig, maar eigenlijk veel te weinig. Misschien dat het straks, na mijn studie, meer wordt. Wat ik ermee wil? Ik maak me geen illusies. Eén op de achthonderd schrijvers breekt echt door. Ik doe het gewoon graag en zie wel wat ervan komt.' Dijkshoorn liet weten dat de Bellettrie zich door het geringe aantal inzendingen allerminst uit het veld laat slaan. `Volgend jaar schrijven we gewoon weer een wedstrijd uit.'
 |
| Verhalenverteller Wim Wolbrink in actie. Winnaar Stijn Cornelissen (uiterst links) luistert aandachtig. (Foto: Arjan Reef) |
