In 1984 deed ik mee aan de Wiskunde Olympiade in Praag. Elke afvaardiging kreeg een tolk, dus elke tolk kreeg zes belhamels. Maar Jitka, onze tolk, had pech. Zij moest waken over negen donderstenen. Ons Nederlandse team plus drie Vlamingen. De Belgen hadden een Franstalige tolk, en u begrijpt, de Vlamingen wensten geen Frans te spreken.
Dat was 1984. Maar zaterdag zag ik Bart Peeters op Ketnet. En ik kon mijn oren niet geloven, hij sprak Frans. Dit was een bijzondere gebeurtenis. En zo bleek. Ik keek naar Stars of Europe. Een groot concert aan de voet van het Atomium in Brussel, ter ere van de vijftigste verjaardag van het Verdrag van Rome. Live uitgezonden in 46 landen. Maar niet in Nederland. Beter valt onze houding ten opzichte van Europa niet te illustreren. Eerder spreekt een Vlaming Frans dan dat een Nederlander iets met Europa van doen wil hebben.
Waar keken wij dan wel naar? De publieke omroep was voor het Nederlandse klootjesvolk. Op 1: Mooi! Weer De Leeuw. Op 2: Tien voor Taal, Rondom 10 en Den Haag Vandaag. En op 3: Bitches, een Nederlandse comedyserie. Op de commerciële netten kon de internationaal georiënteerde Nederlander kiezen uit: een Amerikaanse filmkomedie, een Amerikaanse dramafilm, een Amerikaanse dramaserie, een Amerikaanse avonturenkomedie, een Amerikaanse horrorfilm en, omdat er voor Tien niets meer toe te voegen viel, nog een Amerikaanse filmkomedie. De enige Europese beelden kwamen van SBS6 met de EK-kwalificatiewedstrijd Nederland - Roemenië.
Wij motten geen Europa. De gedachte dat we naast een Nederlands paspoort ook een Europees paspoort zouden dragen bezorgt ons een hartverzakking. Maar niemand in Europa die zich nog druk over ons maakt. Men ziet de zeespiegel gestaag stijgen en heeft alle vertrouwen in de loop van de natuur.
