Maar dat komt nog. Open je het pakje, dan blijkt de buitenkant een wikkel dat gemakkelijk loslaat. Daaronder verschijnen de beelden. Haarscherpe kleurenfoto's. Van een dichtgeslibte slagader. Een paar zwartgerookte longen. Een couveusebaby met een gespleten gehemelte en klompvoetjes. Een rokend jong stel huilend bij een doodskistje. En de shockerendste: een foto van zo'n groepje vreselijk gezonde, niet-rokende, breed lachende ministers. Dan durf je dus echt een week lang niet meer in de spiegel te kijken.
En dan moeten de special effects nog beginnen. Pak je een sigaret dan klinkt uit het pakje afwisselend het geluid van: Een huilende baby. Een hevige hoestbui. Een ambulance. Een beademingsapparaat. De piep van de hartbewaking: piep, piep, piep, piiiiiiiiiiiiiiiiiiii… Of, en dat gaat werkelijk door merg en been, die lachende ministers. Ja, zo grijpt het verhaal je geleidelijk aan bij de strot. Hoewel dat natuurlijk pas echt gebeurt door de lucht die opstijgt bij het aansteken van de sigaret. Mijn absolute favoriet is die van het rottende lijk.
Vroeger moest ik voor horror en griezel naar de videotheek. Maar sinds Klink het bevel voert over de volksgezondheid haal ik mijn dagelijkse portie spanning uit een sigarettenautomaat. Verrassend eigenlijk. Ik vreesde dat Klink zo'n christelijke fatsoensrakker was die zou handelen vanuit dat preutse kleinburgerlijke principe dat niet alles getoond hoeft te worden. Niets blijkt minder waar. Klink's doel heiligt alle middelen. Ik hoop dat hij in een volgend kabinet minister van verkeer wordt. Want op dat sullige “u rijdt te hard” ben ik nou onderhand ook wel uitgekeken. Laat al die verkeersslachtoffers niet voor niets gestorven zijn. Opgraven die lijken en uitstallen langs de weg.
