 |
| Wiebe Draijer was van 1982 tot ’85 rector magnificus van deze universiteit |
Hij nam ook het bestuur van de afdeling voor enkele jaren op zich, maar een tweede termijn bleek niet te rijmen met een zetel in de Eerste Kamer voor D'66, die hij bekleedde van 1971 tot 1974. In 1971 werd hij ook - als deskundige op het gebied van energievraagstukken - gevraagd als kandidaat-minister van Milieuhygiëne in het alternatieve kabinet dat PvdA, D'66 en PPR voor de verkiezingen samenstelden. Dat kabinet zou er uiteindelijk niet komen.
In 1982 werd hij rector magnificus, een taak die hij overnam van Harry van den Kroonenberg, die hem later weer zou opvolgen. In die periode bouwde hij de kennistransfer uit, waarmee Van den Kroonenberg was begonnen. Tijdens zijn ambtsperiode kwam ook de Vestiging Friesland tot stand, een `voorpost' van Twentse propedeuseopleidingen voor Friese studenten, waarvoor hij zeer geporteerd was. Ook werd in zijn tijd Wijsbegeerte van Wetenschap, Technologie en Samenleving gerealiseerd, een opleiding die hij een warm hart toedroeg.
Wiebe Draijer was binnen het campusleven ook op andere terreinen actief. Bekend was zijn liefde voor het ontwerpen van zeilschepen, waarvan er een tweetal typen, de Goodwin en de Draijer, in grotere aantallen zijn geproduceerd. Hij was zeer betrokken bij het stimuleren van onze zeilvereniging Euros, waar de naam Draijer nog altijd synoniem is met begrippen als de E22, het Jonkie en de Overtijd (alle ontwerpen van zijn hand, in eigen beheer gebouwd). Hij werd het eerste erelid van de vereniging.
Tot de verbeelding sprak ook zijn eruditie: hij zat vol met citaten ontleend aan de literatuur, aan grote schrijvers, die hij op geëigende momenten te berde bracht. Wat wel eens afleidde, aldus collega's, net als het feit dat hij tijdens vergaderingen van het college van decanen altijd bootjes zat te tekenen. Zijn veelzijdigheid bleek ook uit zijn rol als voorzitter van het bestuur van o.a. de AKI, de Academie voor Beeldende Kunst en Vormgeving in Enschede. Hij was daarnaast een verdienstelijk schilder. Toen hij in 1985 aftrad en met de VUT ging, liet hij zijn collega's weten dat dat niet betekende dat hij op zijn lauweren ging rusten. Zo schreef hij:
“Er zijn nog jaren lang voorgenomen schilderijen te maken of te voltooien, er liggen tientallen ideeën te wachten om in hout of steen te worden uitgehouwen, er zijn twee “Unvollendeten” op het gebied van maritiem-historisch onderzoek die om voltooiing vragen en er is zo het een en ander te doen in het ontwerpen van kleine schepen. Daarnaast zou ik een begin willen maken met de toepassing van geavanceerde fluïdisatietheorie op het verschijnsel van pyroclastic flow bij vulkaanuitbarstingen, omdat daarover onder geologen dwaze misverstanden bestaan. Om al deze zaken enigszins tot een goed eind te brengen zal ik minstens 80 moeten worden en dat ben ik ook van plan. Dus dat wordt elke dag bijtijds opstaan en sober leven.”
Wiebe zou uiteindelijk 83 jaar worden. De laatste tien jaren van zijn leven kenmerkten zich door toenemende lichamelijke ongemakken, maar zijn geest bleef helder tot enkele dagen voor zijn dood. Draijer heeft op velen, binnen en buiten de UT, een onuitwisbare indruk nagelaten. Wij wensen zijn vrouw Nel en de kinderen veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Namens het college van bestuur,
Prof. dr. Henk Zijm
Rector magnificus
