Al dat anonieme geblaat op het internet heeft met vrijheid van meningsuiting dus niets te maken. Dat is ordinaire schuttingtaal. Betekenisloos. `Janneke is een hoer', zegt niets over de professie van Janneke. De kondgever is waarschijnlijk een verlegen jongeman, heimelijk verliefd op Janneke, maar een te grote lafbek om Janneke dat recht in het gezicht te zeggen. Zijn publiekelijk geklieder vindt hij zelf vet stoer, maar Janneke zal hij er niet mee winnen.
Een zelfde puberale stoerheid drijft de Iraanse kunstenares Sooreh Hera, zelfverklaard afvallige Eshan Jami en volksverlakker Geert Wilders. Zij kwetsen een slag in de rondte maar bij de eerste reactie duiken ze onder. Je reinste lafbekkerij. Wie wat te zeggen heeft, blijft op zijn zeepkist staan, of houdt zijn bek. Als Wilders en de zijnen werkelijk een voorbeeld namen aan Theo van Gogh, dan begrepen ze waarom die door Amsterdam bleef fietsen. Wie buigt getuigt wie zijn god is.
Ons land kent vele columnisten, cabaretiers en andere publieke figuren die extremere uitspraken doen dan onze hedendaagse helden van de vrije mening. Zij zijn niet ondergedoken. Zij hebben geen beveiliging. O zeker, zij ontvangen ook dreigbrieven, maar zij plaatsen die in een rijke Hollandse traditie. Wij wensen elkaar al jaren dood. Meestal middels een dodelijke ziekte: tering, cholera (`de klere') of kanker. Maar wij weten: blaffende honden bijten niet. Van Gogh en Fortuyn zijn niet vermoord door pubers die eerst een briefje schreven: ik ga jou doodmaken.
Wilders en de zijnen cultiveren hun doodsbedreigingen. Hun heldenstatus hangt er vanaf. Zij misbruiken de dood van Van Gogh en Fortuyn tot hunner eer en glorie. Zij cultiveren de angst. Stelletje lafbekken! De laatste echte vrijheidsstrijder in het publieke debat is minister Donner. Die komt nog steeds op de fiets van Theo naar het Binnenhof.
