 |
| Jan Melief (Foto: Jan Hesselink) |
Voorjaar 2006, de zomer hing in de lucht, maar het goede gevoel was ver te zoeken. `Ik wist werkelijk niet wat me overkwam, zo erg vond ik het. Ik was in het geheel niet bij de plannenmakerij betrokken. Men had niet de moeite genomen vooraf zijn licht bij mij of op de werkvloer op te steken. Ik dacht, dit is zo bizar, dit kan niet zo doorgaan. Daarbij, ik vond mezelf als hoofd niet meer terug, er was geen plek meer. Andere functies waar ik wat in zag, waren niet vacant. Gelukkig zijn de grootste missers intussen rechtgezet en blijft deze club grotendeels bij elkaar, als onderdeel van het onderwijsservicecentrum.'
Melief wil best kwijt dat `het erg veel onnodige energie heeft gekost om een aantal zaken te redresseren. Ik heb me verder niet met de uitvoering van de reorganisatie bemoeid, al constateer ik wel dat de nieuwe opzet steeds dichter tegen de oude situatie komt aan te zitten. En dat is ook wel logisch, want zo gek deden we het als DISC natuurlijk niet.'
Melief, die vorige week donderdag in de Union Bar van de Bastille afscheid nam na een verblijf van zestien jaar aan de UT, ziet niet om in wrok. Van rancune is geen sprake. Integendeel, verzekert hij. `Mijn levensgeluk heeft er niet onder geleden. Er zijn me in al die jaren veel kansen geboden, ik heb tussendoor mijn rechtenstudie kunnen afmaken en allerlei leuke banen gehad.' Hij fungeerde achtereenvolgens als hoofd van een bureau onderwijszaken, als studentendecaan en als waarnemend hoofd van VEB, de dienst die later bureau communicatie is gaan heten. Ook was hij twee jaar secretaris van het CvB tijdens het bewind van eerst Arie van der Hek en later Frans van Vught, die op een gegeven moment zowel voorzitter als rector magnificus was. `Met dat college (we schrijven de periode vanaf 1996, red.) communiceerde ik wat vlotter dan met het huidige bestuur.' Hij zegt het bijvoorbeeld jammer te vinden dat `men' geen enkele keer zijn gezicht liet zien bij de presentatie van de reorganisatieplannen en de gevolgen ervan voor zijn dienst.
Het zij zo. Melief was medio 2006 toch al bezig aan de laatste loodjes van zijn studie rechten die hij eind jaren zeventig begon, maar nooit afmaakte. `Dat vuiltje wilde ik wegwerken, temeer omdat de geldigheid van de punten die ik in de loop der jaren bijelkaar sprokkelde gevaar liep.' Zijn bul behaalde hij in de zomer van 2006. `Een paar vrienden vroegen me: nu ben je meester in de rechten, wat ga je er mee doen? Nog voor ik iets kon verzinnen, stelden ze me voor om bij hen te komen werken, als advocaat. Ik moest daar natuurlijk wel even goed over nadenken, maar ik vond het al snel een prima idee. En het kwam goed uit, want ik zocht toch al iets buiten de UT.'
Het karwei op de UT maakte hij af en daarnaast was (en is) hij al een paar maanden zelfstandig aan het werk bij Singel Advocaten in Enschede. Bij zijn aantreden daar werd hij traditiegetrouw direct opgenomen in de Orde van Advocaten, de Balie. `Ik volg nu ook een bepaald leertraject met allerlei cursussen. Ik heb al een behoorlijk aantal eigen zaken.'
Over zijn contacten met de Student Union zegt hij: `Die waren uitstekend. Dat kon je wel afmeten aan de wijze waarop ze zich bij mijn afscheid manifesteerden.' Melief treedt nu toe tot de raad van toezicht. `De Union heeft misschien niet overal een positief image, maar dat is niet terecht. Ze zouden zich wat beter moeten profileren naar hun achterban en hun meerwaarde goed moeten uitleggen. Ik vond de wijze waarop ze inhoudelijk omgingen met de kwestie-sintelbaan heel zorgvuldig. Staaltje van goed bestuur. De communicatie kan hooguit wat beter. Laten we wel wezen, slechts een kleine groep wil intensief van de baan gebruik maken en dat maakt het relatief duur. Dan is het toch logisch dat je besluit dat geld te besteden aan voorzieningen waar veel meer studenten gebruik van maken.'
Puntje van kritiek nog…een tip misschien? `Eh, ik denk dat met name de technische opleidingen te moeilijk zijn en daardoor uitstekende, maar niet excellente vwo-scholieren afschrikken. Mijn pleidooi: zie als faculteit in dat ook leerlingen met gemiddeld een zeven uitstekende ingenieurs moeten kunnen worden. Het hoeven niet allemaal de knapste jongetjes en meisjes van de klas te zijn. Veel uitstekende artsen, om een pittige studie te noemen, waren dat ook niet. Ik vermoed dat het clubje hoogbegaafde techniekprofs de lat hier veel te hoog legt. Daardoor gaat veel potentieel verloren.'
