 |
| Sadjad Soltanzadeh (Foto: Arjan Reef) |
De aanvraag van de Iranese studenten die chemische technologie en nanotechnologie bij de faculteit TNW wilden studeren was zo goed als rond. Totdat die extra garantieverklaring roet in het eten gooide. Het CvB liet voor de kerstvakantie al weten deze niet te kunnen afgeven. Geen visum voor de twee studenten dus. De faculteit zegt teleurgesteld te zijn.
De leerstoel Distributed and Embedded Security van de faculteit EWI is een half jaar bezig geweest om een mogelijke kandidaat voor een AIO-positie uit Iran naar Enschede te halen. `We hebben hem meerdere malen uitgenodigd, maar hij kreeg geen visum', zegt secretaresse Marlous Weghorst. Haar leerstoel betreurt de huidige gang van zaken en zegt voorlopig geen mensen meer uit Iran naar Twente te halen. PhD-student en landgenoot Saeed Sedghi is wel vlak voor de procedurewijziging bij de leerstoel aangenomen. `It's not fair,' betoogt hij. `Het onderzoek hier op de UT staat zo ver af van nucleaire technologie. Ook is het geen goede reclame voor de UT. Die wil graag buitenlandse studenten aantrekken. Het is de vraag of dat op deze manier gaat lukken. Maar ja, het is jullie land en het zijn jullie regels.'
De Iraniër Bahman Angoshtari volgt sinds september de tweejarige mastertrack Financial Engineering en Management bij de faculteit MB. `Problemen in het buitenland is voor ons niets nieuws, alleen op deze schaal heb ik ze nog nooit meegemaakt. De maatregel geldt voor álle studierichtingen. Dat is echt streng. Voor sommige vakgebieden kan ik het me nog voorstellen dat de regels aangescherpt worden, maar ik studeer Financial Engineering, dat staat zó ver af van nucleaire technologie!'
Niemand lijkt het te weten
Sadjad Soltanzadeh (26) volgt sinds september vorig jaar de master wijsbegeerte van wetenschap, techniek en samenleving. Op de valreep heeft hij zijn visum en verblijfsvergunning binnen, net voor de aangescherpte maatregelen van de Immigratie en Naturalisatie Dienst, die belast is met de visumafgifte. Maar kan hij hier over twee jaar ook promoveren? Mag hij in de zomervakantie voor een paar weken terug naar Iran? De student zit vol vragen, maar niemand lijkt het antwoord te weten, ondervond hij.
De donkerrode gordijnen in zijn kamer in het blauwe Mondriaanachtige flatgebouw achter op de campus bij de Vlinder schuift Sadjad bedaard opzij. Flets daglicht schijnt voorzichtig de kamer in waar bed, bureau, een tafel met twee stoelen en een keukenmeubel staan. Sadjad woont er sinds zijn komst op de UT. `Het is wel een duur appartementje hoor, dus misschien verhuis ik naar de stad.' Dat kan nog makkelijk. De Iraniër is pas begonnen aan zijn tweejarige masteropleiding bij de faculteit Gedragswetenschappen. Dat kon nog net. Na de eerste berichtgeving in UT-Nieuws vlak voor de kerstvakantie, stonden de kranten bol van de berichten over de kwestie. Het leidde zelfs tot Kamervragen. In het kort: de overheid eist in verband met internationale sancties tegen Iran een garantieverklaring van academische onderwijsinstellingen waarin staat dat Iraniërs niet in contact komen met nucleaire technologische kennis. De UT liet daarop weten die garantie niet te kunnen geven. Met als gevolg dat de overheid geen visum afgeeft aan Iraanse studenten die in Twente willen komen studeren.
Sadjad, in T-shirt, spijkerbroek en sandalen, zucht diep. `It's nonsense,' stelt hij. `Ik heb ontzettend veel Iranese vrienden die zonder problemen aan de beste universiteiten van Amerika studeren en dat terwijl je juist van die natie de meeste weerstand en moeilijkheden zou verwachten.' Meer dan van dit kikkerlandje in ieder geval, dacht Sadjad. `De politiek zit op deze manier de wetenschap behoorlijk in de weg. Wij willen gewoon studeren, gewoon ons ding doen. Strengere maatregelen moeten tegen de Iranese regering gericht zijn. Niet tegen ons. Nu zijn wij de dupe. Ik heb ook helemaal niets met politiek.'
Toch voelt de student zich niet echt beledigd door de extra maatregel. `Zoiets had ik wel verwacht. Toen ik hier arriveerde, stuitte ik op veel problemen. I'm getting used to it. Bij de bank (ABN-AMRO, red.) kon ik bijvoorbeeld geen rekening openen vanwege mijn nationaliteit. Daardoor liepen allerlei betalingen, zoals de huur, vertraging op. Bij de Fortis-bank kon ik uiteindelijk wel een rekening openen, maar ook dat gebeurde pas na twee maanden.'
Zijn visumaanvraag verliep wel soepel. `Daar heeft mevrouw Loman van de onderwijsadministratie van GW voor gezorgd,' zegt hij dankbaar. Sadjad valt dus net buiten de nieuwe richtlijnen. Hij kan gewoon zijn studie volgen. `Maar kan ik nu wel op en neer naar Iran,' vraagt hij. `Kom ik dan wel weer binnen?' Het laat de student bepaald niet koud. `Ik zou hier ook graag willen promoveren. If they let me! Ik weet niet of het kan,' zegt hij schouderophalend. `En het lijkt wel of niemand het precies weet.'
Mocht het niet lukken, dan is Amerika een serieuze optie voor Sadjad. `Daar wás ik eigenlijk al aangenomen bij de universiteit van Wisconsin in Milwaukee. Maar ze informeerden me pas, toen ik het ticket naar Nederland al gekocht had.'
Dus werd het Twente. Met zijn overwegend Nederlandse vrienden bespreekt de student uiteraard de in zijn ogen absurde politieke kwestie. `Zij zijn ook geschrokken en snappen `het waarom' niet. Wij maken er samen altijd een lolletje van. Als ik eens te laat ben, kijken ze op hun horloge en lachen: waar was je? Of was je een terroristische aanval aan het voorbereiden? Mensen die me eenmaal kennen, vinden me relaxed en cool. Ik heb met sociale contacten nooit problemen. Alleen met autoriteiten', lacht Sadjad en vertelt over een van zijn beste vrienden, de Amerikaan Matthew. `Toen wij elkaar hier ontmoetten, vroegen we naar elkaars nationaliteiten en hij zei: Wow, you are from Iran and I'm from The States, and the world has not come to an end! It means: nothing has happened. We became best friends.'
