Enait
Telkens beroept Faizel Enait zich op zijn geloof. Opstaan voor de rechter druist in tegen het binnen zijn geloof geheiligde gelijkheidsbeginsel. Ach ja, om die reden sta ik in de tram nooit op voor een bejaarde. En de hand van de vrouw bevat, zo weten wij allemaal, een erogene zone die natuurlijk alleen door de echtgenoot mag worden geprikkeld.
Godsdienstvrijheid is een groot goed. Als iemand zich respectloos wil gedragen op basis van een sektarisch geloof, mijn zegen heeft ie. Maar Faizel Enait beroept zich op de islam. Met zijn idioterie maakt hij zo moedwillig het geloof van een miljoen gerespecteerde Nederlanders belachelijk. Een serieuze gelovige zou dat nooit doen. Nee, het kan niet anders, of Enait staat op de loonlijst van een rabiate moslimhater.
Nieuwsgierig besluit ik Enait te volgen. Na een uurtje slenteren verdwijnt hij in een huis in een buitenwijk van Den Haag. Er stopt een auto met twee potige mannen voor de deur. En even later zie ik Geert Wilders het huis uitkomen, om weg te rijden met die mannen. Het huis blijft donker achter. Ik wacht, bel vruchteloos aan, gluur door de brievenbus, en dan pas dringt het onmogelijke tot me door. Geert Wilders en Faizel Enait zijn dezelfde persoon.
Ineens valt alles op z'n plek. Nooit zag ik Wilders en Enait samen op teevee, terwijl Rita Verdonk de hielen likt van elke programmamaker die haar die kans biedt. Maar Wilders geniet andere voordelen. Vermomd als moslim kan hij zonder beveiliging over straat. Publicitair brengt hij als Enait de islam meer schade toe dan met Fitna. En bovenal geeft dit toneelspel hem de ruimte te demonstreren hoe gemakkelijk onze rechtstaat zich laat gijzelen door een gekke extremist. Met al onze goede bedoelingen zijn onze officiële instanties niet in staat het geraaskal van een mafkees op de enige gepaste wijze te beantwoorden: “Ga jij eens even gauw je moeder pesten!” Niemand durft Wilders alias Enait zijn nepbaard van zijn kop te rukken.
