Vertel!
‘Het was, in één woord, fantastisch! Er waren een paar van die hele mooie momenten. Het meest bijzondere was dat Willem-Alexander in zijn speech zijn moeder bedankte. Daar volgde een gemeend, emotioneel en langdurig applaus op. Normaal gesproken stopt zo’n applaus vanzelf, maar je merkte nu dat niemand wilde stoppen met klappen. Je voelde gewoon dat iedereen zo vol dankbaarheid zat, dat het maar niet ophield. En ook het volkslied toen de koning binnenkwam was prachtig. Dat was geen ‘voetbal-Wilhelmus’, maar een Wilhelmus met stijl en klasse. Ik weet niet hoe het komt, door het orgel of de sfeer, maar ik kreeg er kippenvel van.’
Dat maakt een ‘simpele student’ natuurlijk ook niet iedere dag mee.
‘Klopt, maar ook de belangrijke mensen waren zenuwachtig en vonden het echt spannend. Dat is wel grappig. Je mocht bijvoorbeeld ook geen foto’s maken in de kerk en al helemaal niet bij de kroon, maar iedereen deed dat toch. Daar stond ik dan, te fotograferen tussen Annemarie Jorritsma en allemaal Kamerleden. Soms werden we dan aangesproken en stopten we even, maar daarna ging het fotograferen gewoon weer door. Al eerder gingen bij de entree van waarschijnlijk heel belangrijke mensen met onderscheidingen voortdurend de detectiepoortjes af. Die moesten dan gefouilleerd worden en werden met een handscanner gescand. Kennelijk kun je die onderscheidingen er niet even afspelden. Je ziet dus echt meer als je erbij bent, dan wanneer je kijkt naar de televisie waarop alles helemaal geregisseerd is.’
Heb je je na de kerkdienst weer onder het gewone volk begeven?
‘Ja, uiteindelijk wel. Aan het begin van de middag zaten we nog met allemaal burgers in jacquet in de bus naar de kerk en werden we van alle kanten toegezwaaid, omdat men kennelijk dacht dat wij ook belangrijk waren. Later liep ik in datzelfde jacquet door Amsterdam en werd ik vooral raar aangekeken door van die dronken mensen die natuurlijk niet beseffen dat ik net nog in de Nieuwe Kerk zat. Voor ik de kroeg inging, heb ik me toch maar weer even omgekleed.’
