‘Ik werk niet meer op de UT en volg nu een opleiding tot rechercheur. Kunnen jullie mijn naam verwijderen uit dat artikel van 2 jaar geleden?’
‘Ik ben aan het solliciteren en iedereen kent mij al omdat ze mijn naam googelen. Ik word gewoon uitgelachen. Mijn naam moet echt uit het archief.’
Twee voorbeelden van mailtjes die regelmatig bij de redactie van U-Today belanden. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: de redactie willigt dit soort verzoeken alleen bij hele hoge uitzondering in. Ik leg graag uit waarom.
Allereerst is een archief zoals dat van U-Today bijzonder waardevol. Het geeft een betrouwbaar, goed en compleet beeld van de geschiedenis van de Universiteit Twente. Niet voor niets is ons gehele archief vanaf 1963 gedigitaliseerd en ondergebracht bij het Historisch Centrum Overijssel. Als er namen (en gebeurtenissen) uit het archief worden verwijderd, dan tornen we aan die betrouwbaarheid. We plegen dan geschiedvervalsing. En daarbij: vroeger knipte je ook geen stukjes uit een papieren archief.
We snappen heus wel dat met je naam in een digitaal archief belanden anders is dan opgeborgen te worden in een stoffig papieren archief van de bibliotheek. En we begrijpen ook dat persoonlijke omstandigheden kunnen veranderen, zodat je tien jaar na je studententijd jouw jolige uitspraken tegenover een journalist van een universiteitskrant toch opeens in een ander perspectief ziet, dan toen je nog tien bier achterover sloeg in ’t Gat in de Markt.
Toch is het niet zo dat een (toekomstige) werkgever jou afwijst vanwege studentikoze uitspraken. Zo vertelde een recruiter aan universiteitskrant Observant van de Universiteit Maastricht: ‘Werkgevers snappen heus wel dat het om de studententijd gaat, daar kijken ze echt wel doorheen. Als het nou gaat om heel gênante foto’s en je wilt een diplomatenfunctie, ja dan kan het lastiger worden. Maar zolang het niet te schunnig is, prikt men er wel doorheen.’ Kortom: zij zijn ook jong en vaak student geweest.
Verzoeken waar wij soms over twijfelen, en daar ook advies over inwinnen bij de redactieraad, hebben vaak te maken met bepaalde gevoeligheden rondom functies. Zoals in het eerste voorbeeld, waarbij een oud UT-medewerker nu in opleiding is tot rechercheur. Digitale voetsporen zijn not done, als je bij de politie werkt. En dat heeft natuurlijk ook met je eigen veiligheid te maken. In dit speciale geval hebben wij het gehele artikel verwijderd, maar dat is best een uitzondering.
Mailtjes met verzoeken die niet eens een reden tot verwijdering hebben of vallen onder het genre: ‘ik vind het niet leuk’ of ‘ik eis dat dit onmiddelijk wordt verwijderd’ of ‘ik heb recht op privacy’ of ‘die kleren die ik toen aan had vind ik echt heel lelijk’, worden keurig beantwoord dat we niet tot verwijderen overgaan.
U-Today hecht dus aan de volledigheid van het archief. Daarin verschillen we niet van andere Nederlandse media, zie bijvoorbeeld wat de ombudsman van NRC Handelsblad en de ombudsvrouw van de Volkskrant hierover hebben geschreven. Ook de Raad voor de Journalistiek heeft uitspraken gedaan die dit uitgangspunt steunen (zie hier de meest recente). Je kunt wel proberen bij Google het zogeheten vergeet-mij-formulier in te vullen. Als Google dat verzoek honoreert, eindig je niet meer bovenaan in de zoekmachine.
