De werkgevers realiseren zich dat onder de medewerkers van universiteiten de actiebereidheid in het algemeen laag is: medewerkers vinden dat werkgevers en bonden er maar samen uit moeten komen zodat hun werk, onderwijs en onderzoek, er niet onder lijdt. Tegen die achtergrond spelen ook onze bestuurders hun spel: tegen de UR zeggen ze dat de korting op de arbeidsvoorwaarden een punt van overleg is met de bonden en tegen de bonden zegt het college dat de omvang van de arbeidsvoorwaarden een zaak van het college is en dat de UR met de korting heeft ingestemd.
Natuurlijk zijn er goede en redelijke oplossingen voor deze relatieve non-issues in moeilijke tijden: zo is mijns inziens het landelijk CAO-conflict eenvoudig op te lossen door een loonstijging in centen in plaats van procenten overeen te komen. Verhoog alle lonen met hetzelfde bedrag: 1,5% van een salaris van een secretaresse (schaal 5) en maak afspraken over maximaal werkgelegenheidsbehoud en persoonlijke ontwikkeling: sociaal, want koopkrachtbehoud voor de lage inkomens, en niet duur. Uiteindelijk zal het UT-college moeten erkennen dat het zijn hand overspeelde en weer open en eerlijk moeten overleggen met de vakbonden. Die hebben oog voor de noden van de UT en stellen zich alleszins redelijk op.
En wat als de werkgevers niet op zo'n redelijk aanbod ingaan?
Tja, dan moeten we het toch afdwingen: via de rechter (als het gaat om de UT-arbeidsvoorwaarden) of door met zijn allen te laten zien dat we niet met ons laten sollen. Dus: kom in actie, word lid van de vakbond van je keuze (zie bijvoorbeeld de OPUT-site) en strijd mee: samen staan we sterker en doe je het niet voor jezelf, dan toch voor je secretaresse of de kantinemedewerker. Als ze strijd willen, kunnen ze het krijgen!
Dick Meijer, UT-medewerker met alle petten op: ABVAKABO, CC, FR, UR en docent
In deze rubriek geven mensen hun mening over bepaalde ontwikkelingen binnen de UT of daarbuiten zover relevant voor de UT. Gaarne vooraf contact met de redactie: [email protected].
