Het was een heerlijke vakantie. En we gingen weer heerlijk uitgerust aan het werk. Totdat we de eerste stappen in ons vertrouwde gebouw zetten. Het gebrul van boren was oorverdovend. Oh ja! Renovatie!
Nadat we ons langs schotten, gruis, rommel en borende maanmannetjes hadden gewurmd bereikten we het kantoor. Pff, daar was alles nog als vanouds.
Alhoewel. De helft van de redactie bleek van de stroomtoevoer te zijn afgesloten. Geen licht, geen computer.
Koffie halen dan maar. Vergeten: de luxe Cafetesse op de gang was al voor de zomervakantie gezamenlijk met een aantal ex-bewoners vertrokken.
Even bijkomen op het toilet. Toilet? Wat restte waren een aantal gaten in de grond. Dat gold ook voor de wastafels. Na enig speurwerk bleek op een lagere verdieping nog een toiletgroep te bestaan.
Het was zuchten en steunen, die eerste dag. Telefonische interviews lukten niet. Bijkletsen met collega's over vakanties in Portugal, Zeeland en Frankrijk ook niet. De brullende boren overstemden alles. Onze baas vond dat we niet moesten zeuren. Kwestie van tandjes op elkaar en even doorbijten. Letterlijk door het bouwstof heen.
We zijn nu anderhalve week verder. En, eerlijk is eerlijk, het gaat ietsje beter. Alleen collega X kan nog moeilijk zijn draai vinden. Niet vanwege het lawaai, de stof, de schavotten of de waterige koffie. Nee, collega X heeft moeite met een voor hem onbekende wc-bril in een voor hem onbekende wc-groep. `Ik was net gewend aan ons oude toilet', jammerde hij.
Met samengeknepen billen tikt hij nu zijn stukjes. We leven met hem mee.
Hoeveel weken was het ook alweer tot de herfstvakantie?
Karl
Na een week herrie leek maandag de rust in de Vrijhof weergekeerd. Bouwvakkers zullen ook wel eens op vakantie gaan, dachten we. Daar kwam ook vast de term `bouwvak' vandaan, peinsden we. Hoe dan ook, de boormachines waren stilgevallen, het stof was opgetrokken en een nieuw koffiezetapparaat deed wat het moest doen. Kortom, op het toilet na was alles weer als vanouds.
Tot vanochtend.
`Wie net zulke billen als Olga wil, moet daar wel iets voor doen!', klonk het luid. `Doet u met ons mee? Links, rechts, voor, achter, tik, strek, buig, lig! Hou vast!'
De stekker uit de tv trekken hielp niet en net toen we ons afvroegen waar die gozer zich verstopt had, zagen we Karl - zonder Olga! - tekeer gaan in een grote tent, diepbedroefde maar vooral chagrijnige nuldejaars opzwepend met dat fitnessgezeik. `Als ik dit geweten had, was ik naar Delft gegaan', hoorden we iemand zeggen.
Een begrijpelijke reactie. Wij krijgen al een ochtendhumeur als we tegen zevenen tijdens het zappen per ongeluk op Nederland 1 belanden, waar Karl en Olga iedere ochtend (echt waar) met elkaar en een stel bejaarden een lekker potje gymmen. Laat staan als je tijdens je intro, toch al een emotioneel zware tijd, in één keer geconfronteerd wordt met een live-uitvoering van de vleesgeworden fitheid. Dat gun je toch verdorie niemand?
Een paar jaar geleden ontstond er een enorme ophef in de media toen een Groningse introganger overleed na het ledigen van een literfles jenever. Die ophef is natuurlijk begrijpelijk, net als nieuwe, strengere regelgeving. Maar, ochtengymnastieken met Karl Noten tijdens je introweek, dat gaat wel heer erg ver. Er bestaat toch wel zoiets als een gulden middenweg?
