Nicole Torka komt net terug wandelen van een ommetje met haar hond. Die luistert naar de naam Meneer Wodan en is een flink uit de kluiten gewassen Duitse Dog. Thuis, in de campuswoning aan de Achterhorst, krijgt Meneer Wodan na alle inspanning een bak met voer. Baasje Torka houdt hem nauwlettend in de gaten. `Hij is nu veertien maanden oud en het is een echte lieverd. Straks willen we er nog een pup bij.'
Nicole Torka, universitair docent bij de vakgroep human resource management, promoveerde in 2003. Voor haar onderzoek naar de betrokkenheid van flexibele arbeidskrachten bij hun werk ontving ze in januari een prijs voor `beste proefschrift van 2003', van de Netherlands Organisation for Research in Business Economics and Management (NOBEM). Als universitair docent bij BBT is ze verantwoordelijk voor drie vakken: innovatiemanagement en HRM, introduction HRM voor engelstalige premaster- en Socrates studenten en inleiding in de arbeids- en organisatiepsychologie.
Torka werkt regelmatig thuis. `Ik kan me hier beter concentreren op het schrijven van artikelen. Geen rinkelende telefoons en binnenwandelende studenten.'
`De aanduiding universitair docent is een waardeloze benaming', zegt ze. `Het lijkt voor de buitenwereld net alsof ik alleen maar voor de klas sta. Maar vijftig procent van mijn tijd besteed ik aan onderzoek. Dat laatste is waarom de wetenschap mij zo trok: nadenken en artikelen schrijven.' Lacht: `Eigenlijk was het een schok toen ik als aio te horen kreeg dat ik geacht werd om onderwijs te verzorgen.'
Haar passie is onderzoek, daar is ze heel duidelijk in. `Ik ben geen onderwijsbeest.' Hoe wint ze dan toch een onderwijsprijs? `Mijn vakgebied, HRM, is voor veel studenten relevant. Immers, we hebben allemaal met werk of niet-werk te maken. Daar komt bij dat ik in de collegezalen veel voorbeelden haal uit mijn onderzoek. Als ik een stevig verhaal te vertellen heb, met her en der een grapje, ontstaat een interessante wisselwerking tussen mij en de studenten. Dat waarderen ze. En, ook niet onbelangrijk, ik gebruik normale taal. Met vakjargon bouw je juist een muur op.'
Ook uit haar proefschrift haalt ze regelmatig voorbeelden om bepaalde zaken te verduidelijken voor haar studenten. Voor haar promotieonderzoek naar de betrokkenheid van flexibele arbeiders in de metaalindustrie bracht Torka vele maanden door in bedrijven, op de werkvloer tussen lassers en monteurs. `Zo zat ik ooit met een paar lassers op de vrijdagmiddag een pilsje te drinken. Op een gegeven moment komt er een verkoopmanager langs, die zonder wat te zeggen, aan ons voorbij loopt. Dat zorgde voor flink wat commentaar van de lassers. Wat ik aan mijn studenten wil duidelijk maken is: dat soort managementgedrag werkt dus niet en vergroot zeker niet de betrokkenheid van je werknemers.'
Citaat uit het juryrapport: `Het toppunt is de bereikbaarheid van Nicole Torka, die niet ophoudt bij de pauzes van een college of bij de deur van haar kantoor, studenten komen ook bij haar thuis langs. Bijvoorbeeld voor het doornemen van cv's'. Torka moet lachen als ze het zelf nog even naleest. `Dat klopt. Studenten komen bij mij thuis. In een persoonlijke omgeving heb je vaak een prettiger gesprek, vind ik. Daarnaast voer ik wel eens coachende gesprekken, met studenten die even niet weten wat ze nou met hun studie moeten. Of dat normaal is? Kijk, ik nodig ze niet `s avonds of in de weekenden uit. Dat is privétijd, dan werk ik aan mijn eigen publicaties. Maar een cv op verzoek bijwerken vind ik niet raar. Studenten zijn het visitekaartje van onze universiteit. We hebben er toch belang bij dat ze goed terechtkomen?'
Natuurlijk vindt Torka het leuk dat ze de onderwijsprijs van TBK heeft gewonnen. Stiekem zelfs leuker dan die prijs voor haar proefschrift. Want de onderwijsprijs was geheel onverwacht én van studenten afkomstig.
Meneer Wodan heeft zijn bak met voer op. Torka veegt met een theedoek het kwijl van zijn bek weg. `Dat heb je met dit soort honden, hè', zegt ze verontschuldigend.
`Wanneer is de uitreiking van de centrale onderwijsprijs? Als ik die nou ook nog eens win? Wodan rent de tuin in. Torka schreeuwt hem na: `Geen kraters graven!' Te laat, het leed is al geschied.
Nicole Torka met Meneer Wodan. (Foto: Arjan Reef)
