Uit het Lood

| Redactie

Dat was een goed idee van staatssecretaris Ross om mij de verpleeg­huizen te laten doorlichten. Als topman van Golden Tulip ben ik daar de aangewezen persoon voor. Hotellerie en verpleging zijn immers gelijk­soortige industrieën. Beide leveren eten, drinken en slapen als materiële diensten en sfeer, omgeving en service als immateriële. Daarnaast bieden verpleeghuizen natuurlijk ook nog zorg, maar dat moet je nou ook weer niet overdrijven. Het is niet de bedoeling dat de bewoners weer genezen. Waar het om draait is gastvrijheid. Onze gasten moeten zich als koningen behan­deld voelen. En om dat te bereiken dient het personeel zich als lakeien te gedragen.

Hotelplan

Maar dat wil in de verpleeghuizen nog niet zo lukken. De verhoudin­gen liggen daar verkeerd. De verzorgsters zien hun gasten als zielige oude mensjes waar ze zich moederlijk over ontfermen. Vaak met strenge hand. En de gasten voelen zich tegenover die sterke, gezonde en vaak bloedmooie vrouwen hopeloos mislukt. Ze kijken (vanuit hun bed ook letterlijk) tegen ze op. Ze voelen zich beschaamd wanneer ze zich hebben bevuild, terwijl ze juist trots zouden moeten zijn dat ze de status hebben bereikt waarin ze zich mogen bevui­len, omdat ze nu voetvegen hebben die dankbaar zijn dat ze die rommel mogen opruimen.

In het hotelwezen pakken we dat anders aan. Dat begint al bij de personeelswerving. Als kamermeisje nemen we uitsluitend goedkope buiten­land­se vrouwen aan. Bij voorkeur lelijke, want geen gast mag ooit jaloers op ze zijn. Nee omgekeerd, als ze zo'n vrouw zien sloven, dan moet dat het gevoel versterken dat ze het zelf waanzinnig hebben getroffen. Door onze medewer­kers vormloze pakjes aan te trekken accentueren we dit koelie-effect. Hoofd­doekjes mogen we helaas niet verplichten, maar wie daar zelf voor kiest is verzekerd van onze volledige instem­ming.

Me dunkt, ook de verpleeghuizen zouden gebaat zijn bij de inzet van lelijke buitenlandse vrouwen. Om dezelfde redenen. Ze zijn goedkoop. En ze verhogen de status van de gasten. Bijkomend voordeel is dat ze de taal niet spreken, waardoor er geen kostbare arbeidstijd verloren gaat aan kletspraat­jes met gasten. Overwogen kan worden om ze alleen kruipend de kamers te laten binnen­gaan, zodat de hooggeëerde gast ook vanuit bed op hen neer­kijkt.

Een andere aanbeveling betreft de maaltijdverstrekking. Dat gebeurt nu zonder zichtbare aandacht. Ik adviseer de verpleeghuisdirecteuren echter daar altijd persoonlijk bij aanwezig te zijn. Proef eens wat en stuur regelmatig een opgediend bord terug naar de gaarkeuken. Met een flinke uitbrander. Ook al wordt het eten daar op zich niet beter van, ik garandeer u, het optima­liseert het culinaire belevingsmoment van de gast. Zelfs al krijgt die uitsluitend vloeibaar voedsel toegediend.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.