Vrijdagochtend, acht uur. Trudie Hondelink, beheerder van Boerderij Bosch en namens de UT-Kring belast met de organisatie van de reis, telt de aanwezigen. `Ik mis iemand', zegt ze verschrikt. Dat begint al goed. Een zekere mevrouw Renckens ontbreekt. Wat nu? Chauffeur Martin neemt een kloek besluit. `We rijden langs haar huis. Misschien heeft ze zich verslapen?' Maar ook daar geen spoor van de gepensioneerde vakgroepsecretaresse. Geroezemoes in de bus. Na wat telefoontjes heen en weer blijkt dat de taxi met daarin mevrouw Renckens te laat op de UT was en nu op zoek is naar de bus. Tot ieders opluchting stapt een paar minuten later een geëmotioneerde dame in. Ze kan bijna niet geloven dat de bus op haar heeft gewacht. Trudie krijgt drie dikke zoenen als dank. `Ongelofelijk dat dit mij nou moet overkomen', zucht de keurige dame die deze zes dagen voor iedereen `mevrouw' blijft.
Het kleine gezelschapje, dat behalve de verslaggevers louter uit vijftigplussers bestaat, kan de bus bij lange na niet vullen. Daarom installeert iedereen zich riant op vier stoelen. Beentjes omhoog, boekje erbij en rijden met die hap.
Tegen zessen stuurt chauffeur Martin de bus het Beierse dorpje Velburg binnen. Hier slapen we vannacht om de lange tocht naar Wenen enigszins te breken. Na een flinke lap schnitzel en lekkere glaasjes Riesling is het goed slapen. Bij het ontbijt klaagt iedereen steen en been over de ijskoude douches. `Had jij ook koud water? Ik dacht, het wordt wel warm, maar nee hoor. Brr.' Betsie Dogger is er niet minder vrolijk om. Ze showt haar oranje outfit ter ere van Koninginnedag. `Leuk toch?', zegt ze. Betsie is onderwijzeres op een basisschool. Saillant detail: ze zat ooit samen met Hans, de beroemde agrariër uit Boer zoekt Vrouw, in het zeskampteam van Vriezenveen. `Hij heeft Connie gevraagd hè?', zegt Betsie. `Het gaat allemaal wel erg snel!' Haar man Jacob werkt sinds 1970 op de UT en is technicus bij de faculteit CTW. `Ik zat altijd bij het interfacultair mechanisch centrum', zegt Jacob. `Dat is kortgeleden stilletjes opgeheven. Jammer, want ik had het er altijd naar mijn zin. Sinds januari werk ik als technicus voor de vakgroep ontwerp, productie en management. Hartstikke leuk dat contact met studenten.'
De bus maakt tegen de middag een stop in Melk, een schilderachtig plaatsje aan de Donau, waar een prachtig Benedictijns klooster staat. Joop Herblot hijgt na het bezoek uit op een bankje in de zon. Naast hem Maartje Fillekes, oudgediende van de salarisadministratie. Ook Joop is gepensioneerd, al vijftien jaar, na jarenlang bij de dienst financiële zaken te hebben gewerkt. Hij herinnert zich zelfs nog de officiële opening in september 1964 door Juliana en Bernhard. `De prins lustte wel een glaasje', lacht Joop, die destijds behulpzaam was bij de catering.
`s Avonds schuift iedereen de stoelen bij elkaar op het terras van hotel Wiental in Pressbaum, twintig minuten rijden van Wenen. `Dat is het leuke van zo'n kleine groep', glimt Trudie tevreden. `Kun je tenminste gezellig met z'n allen aan de borrel.' Mevrouw Renckens houdt het graag formeel. `Is het gepermitteerd dat ik erbij kom zitten?' Een stoel wordt aangeschoven: `Tuulk!'
Alie Otten laat zich de zoete witte wijn goed smaken. Wanneer even later een glas champagne wordt geserveerd, begint Alie als een schoolmeisje te giechelen. De voormalig kantinemedewerkster nam in 1997 afscheid van de UT na een dienstverband van dertig jaar. In die tijd leerde ze collega Rita Oord goed kennen. Beiden zitten boordevol verhalen. Rita: `Vroeger kregen de hoogleraren nog koffie op hun kamer. Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?' De twee hadden samen ontzettend veel lol en werden dikke vriendinnen. Al meerdere malen ondernamen ze samen met hun partners, Aaldert en Frans, een leuk reisje. En ook nu zijn ze met z'n vieren op pad. `Maar het klikt helemaal niet hoor', grapt Aaldert.
UT-catering is deze reis goed vertegenwoordigd. Marion van de Bult (kantine Hogenkamp) is van de partij, net als Ria Ramselaar (kantine Cubicus). Trudie Hondelink werkte vele jaren in de kantine voordat ze naar Boerderij Bosch overstapte. Het drietal trekt veel samen op. Ook tussen de heren, respectievelijk Bennie, Vincent en Herman klikt het optimaal.
Op zondagochtend, de eerste echte dag in Wenen, maakt het gezelschap kennis met Hannelore. De Nederlands sprekende gids is een echte Wienerin. `In Wenen moet je altijd omhoog kijken', luidt haar eerste advies. `Dan zie je de mooie gevels en de bijzondere architectuur pas goed.' Ze vertelt over barok, jugendstil, de rijkdom van de Habsburgers en de paardenstallen van Sissi. Als Hannelore laat vallen dat alleen deze keizerin al kon kiezen uit tweehonderd rijtuigen en zeshonderd paarden, gaat er een zucht van verontwaardiging door de bus. `Niet normaal', vinden Rita en Alie eensgezind.
De gids nodigt uit om een kop koffie te drinken in het Hundertwasserhaus, een bijzondere architectonische creatie van de kunstenaar Hundertwasser. Vanaf daar is het maar een klein eindje naar het Belvedere, één van de belangrijkste Weense paleizen. Ria Ramselaar kijkt vol interesse naar het fraaie pand: `Waarom hebben wij niet van die mooie gebouwen in Nederland?', vraagt ze zich af.
In de enorme tuin van het paleis is het goed toeven want het is warm in Wenen. Maar liefst dertig graden! Hannelore besluit het programma voor de volgende dagen om te gooien en zo veel mogelijk `s ochtends te doen als de warmte nog te harden is.
In luchtig textiel gehuld schuift Annette Hulsbeek aan de ontbijttafel. De medewerkster van het Vrijhof cultuurcentrum vertelt dat het die avond daarvoor een latertje is geworden. Het gezelschap heeft de bloemetjes buiten gezet in een van de beroemde wijnlokalen en de Nederlandse eer hoog gehouden door `Tulpen uit Amsterdam' luidkeels mee te blèren.
Annette is een oude bekende. Twee jaar geleden ging ze, vergezeld door haar dochter, met de UT-Kring mee naar Parijs. `Daar hebben we ook heel leuke dagen gehad. Het reisgezelschap was toen heel anders, een grotere groep en meer verschillende leeftijden. Maar zo'n klein groepje heeft ook voordelen. Je trekt meer samen op.'
Eén van de kenmerken van deze groep is de honkvastheid tijdens de maaltijden, maar ook in de bus. Iedereen zoekt steeds trouw zijn of haar eigen plekje weer op. Zo zit Annette ook deze ochtend aan tafel met mevrouw Renckens, die geniet van een bordje appel. Dat levert nieuwsgierige blikken op van de rest. Meerdere malen legt ze uit vegetarisch te zijn en te leven volgens de regels van Fit4Life. `Ik begin de dag met een half uurtje yoga en een eind wandelen en tot het middaguur eet ik alleen maar fruit. Zo blijf ik slank.'
Een van de hoogtepunten van de reis is een bezoek aan Schönbrunn. Het gezelschap is overweldigd door de pracht en praal van het paleis. Vooral het verhaal van Sissi en Franz Joseph spreekt tot de verbeelding. `Zo mooi was ze eigenlijk niet', zegt Rita, terwijl ze met toegeknepen ogen naar een van de vele portretten kijkt. `Dat komt omdat wij altijd het beeld van Romy Schneider voor ons zien', zegt Alie. `Maar slank was ze wel', vindt Annette Hulsbeek. Hannelore heeft de precieze maten. Sissi was 1,73 lang en woog slechts 48 kilo. `Ze hield haar gewicht nauwlettend in de gaten. Een kilo te veel en ze ging meteen op dieet.' De gids leidt de UT'ers door de exorbitante salons, slaapkamers en balzalen. Ondanks al die rijkdom waren ze niet gelukkig. Sissi mocht haar vier kinderen niet zien en leed onder de tirannie van haar vreselijk bazige schoonmoeder.
Schönbrunn is de laatste Weense bezienswaardigheid. Hijgend en puffend, want het kwik schommelt rond de 33 graden, zoekt iedereen een plekje in de warme bus. Chauffeur Martin onthult het tijdstip waarop de groep woensdagochtend huiswaarts keert.
Half zes.
Dat betekent half vijf opstaan en om vijf uur ontbijten.
De terugreis is vermoeiend. Om de spieren soepel te houden, wordt hier en daar bij een tankstelle aan gymnastiek gedaan. Joop, de krasse tachtiger, sluit zich maar wat graag aan bij de twee springende verslaggevers. `Wat doen jullie. Tae-bo?' Dat kan Joop ook. `En kick', roept hij terwijl hij zijn vuisten ritmisch van links naar rechts beweegt. Belangstellend kijkt mevrouw Renckens toe. `Leuke oefeningen! Waar heb je die geleerd?'
Aan het begin van de avond zoeft de bus dan eindelijk weer over Nederlandse bodem. In De Lutte wacht nog een afscheidsdinertje. De verslaggevers haken af. Veel handjes schudden en drie dikke zoenen. Die zijn van Joop.
De UT-Kring organiseerde twee jaar geleden een reis naar Parijs. Voor de liefhebbers: de reportage daarover verscheen op 15 mei 2003 in deze krant.
Ria, Trudie en Marion showen hun aankopen uit de museumshop
Van links af: Aaldert, Betsie, Vincent, mevrouw Renckens, Marion, Bennie, Trudie (in het groen), Ria, Herman, Annette, Jacob, Joop, Rita, Alie en Frans. Op de voorgrond Maartje.
`In Wenen moet je altijd omhoog kijken'
