Voorjaar 2002. Bewaker Mulstege draait een nachtdienst en springt na middernacht op zijn fiets voor een rondje campus. In de verte ziet hij iemand langs het muurtje van het water lopen. `Het was in de tijd van al die branden, mogelijk door brandstichting. Dus waren wij extra alert', vertelt Mulstege. Als de bewaker de man voor de derde keer tijdens een nachtdienst ziet, besluit hij een praatje aan te knopen. De man houdt zich op dat moment op bij de vijver, tussen de ganzen. `Eerst wilde hij niet praten, maar op gegeven moment ontstond een amicaal gesprekje. Hij vertelde dat hij schoonmaker was en in Deppenbroek woonde.' Na dat gesprek volgt Mulstege hem een tijdje op de fiets en raakt hem daarbij af en toe uit het oog. `Hij had door dat ik hem achtervolgde.'
De bewaker licht de politie in. Hij vertrouwt het niet, krijgt een raar voorgevoel bij deze figuur. `Het duurde lang voordat de politie kwam. Te lang. Want toen ze er eenmaal waren, was hij alweer weg.' Wel trekt de politie de informatie van Mulstege na en het klopt: de man is schoonmaker en woont in Deppenbroek, maar blijkt ook een voormalig tbs'er te zijn.
De daaropvolgende zomer vinden er drie steekincidenten plaats: één op de Parkweg en twee op de Hengelosestraat. Daarbij is een UT-studente slachtoffer. Anoniem vertelt ze een paar maanden later in UT-Nieuws haar verhaal: `Ik had helemaal niet door dat ik was neergestoken. Voelde ook echt niets. Het ziekenhuis was bij het zien van mijn wond direct in rep en roer.' Met behulp van een psycholoog overwint ze haar angsten en concentratieproblemen, die ze aan het steekincident overhoudt. Ze doet een oproep aan de gemeente en de UT om te zorgen voor betere verlichting op de campus. `Er zijn veel onveilige plekken. (...) En ik hoop dat studenten niet meer alleen fietsen.' Daarop wordt de commissie veiligheid campus in het leven geroepen, die aan de slag gaat met de reparatie van kapotte buitenlampen, onverlichte bushokjes en donkere parkeerplaatsen.
Mulstege deed zijn verhaal over de nachtelijke ontmoetingen met de verdachte Rudolf K. uitgebreid in de Twentsche Courant Tubantia. `Niet om indianenverhalen de wereld in te sturen, want het verhaal klopt, maar wel in de hoop dat men tussen de regels doorleest dat de politie alerter had moeten zijn. Er is nooit een link gelegd tussen de dierenbeul, de moord en de steekincidenten. En dat terwijl er drie rechercheteams opzaten. Het is spijtig dat ze die verdachte na mijn tip niet strakker in de gaten hebben gehouden. Het was immers een voormalig tbs'er. Dus waarom heeft zijn arrestatie zo lang moeten duren? Die man heeft ontzettend veel teweeg gebracht. `
