Conclaaf
Het kardinalenconclaaf gaat met z'n tijd mee. Er is een eigen hotelletje op Vaticaanse bodem neergezet om de 117 stemmende rode jurken van alle gemakken te voorzien. Slim.
Minder slim is de stemprocedure achter gesloten deuren. En het geklungel met stembriefjes, lucifers en rook. Dat kan beter en moderner.
De handen van jongens als De Mol en Van den Ende zijn danig gaan jeuken bij het aanschouwen van het obscure ritueel en de massale publieke en mediale aandacht voor het hele pausgebeuren. Ongetwijfeld liggen nu de scenario's al klaar voor een lekkere laagdrempelige pausverkiezingsshow, voor na de dood van Benedictus.
Het wordt een kruising tussen Big Brother en Love Letters, die nieuwe pausshow. De geheime schriftelijke stemrondes worden natuurlijk vervangen door openbare spelrondes met meerdere pauselijke kandidaten, live uitgezonden vanuit de Sixtijnse Kapel.
In de meerdaagse finale nemen drie kandidaten het in allerlei rondes tegen elkaar op. Niet over theologische kwesties, want dat geloven we allemaal wel.
Maar wel een flinke conditietest bijvoorbeeld: de noordwand van de kapel beklimmen en dan zo snel mogelijk abseilen.
Of het blind proeven van zes rode miswijnen.
Een rijvaardigheidstest in de pausmobiel (inclusief achterwaarts inparkeren).
Een quizje over aids in Afrika.
De mooiste vrouw kiezen uit een rijtje van zeven.
De mooiste misdienaar kiezen uit een rijtje van zeven.
En het daaropvolgende gekonkel van de kiezende kardinalen wordt natuurlijk genadeloos geregistreerd via de Big Brother-camera's in het conclaafhotel.
Vermaak verzekerd.
Habemus rector!
(Uit het UT-Nieuws van 14 maart 2035)
Gespannen keek het campusvolk toe. De parkeerplaats voor de Spiegel was volgestroomd met belangstellenden. Sommigen hadden zelfs in slaapzakken de nacht doorgebracht op de koude stenen.
Maar vanuit de bestuursvleugel waar alle mogelijke kandidaten voor het rectorschap van de UT zich verzameld hadden om uit hun midden een opvolger te kiezen kwam geen nieuws. Dagenlang werd de menigte teleurgesteld door de zwarte rook die naar buiten kwam.
Toen eindelijk het eerste spierwitte pluimpje uit de schoorsteen naar boven kringelde en het Carillon begon te spelen, raakte het volk uitzinnig.
`Habemus rector', gilden ze. `Habemus rector!'
Hun geduld werd nog even op de proef gesteld, maar daar kwam de nieuwe rector magnificus naar buiten. Stralend en gekleed in feestelijk rectornaat.
`Ik heb besloten mijn ambt uit te gaan oefenen onder de naam Zijm de Tweede', liet hij het joelende campusvolk weten. `En vanavond is er een groot feest in de Pakkerij.' Tevreden verliet de menigte de parkeerplaats en keerde terug naar werkplek en collegezaal.
Dit inmiddels bekende ritueel van het gesloten conclaaf werd op de campus voor het eerst gehouden in het voorjaar van 2005. Toen waren met grote spoed zowel een collegevoorzitter als een financiële man nodig om te voorkomen dat de rector van destijds, Zijm de Eerste, helemaal alleen aan het roer zou komen te staan. Op datzelfde moment werd in Rome binnen recordtijd een nieuwe paus gekozen. `Eureka', zei de Raad van Toezicht en het Twentse conclaaf was geboren. Voortaan zouden alle collegeleden op deze plechtige wijze gekozen worden.
Zijm I, inmiddels een krasse tachtiger, woonde de plechtigheden rondom zijn nieuwe naamgenoot bij. `Dat er nu een Zijm II is, vind ik een prachtige kroon op mijn werk', zei de bejaarde ex-rector aangedaan.
