Uit het lood

| Redactie

Ik zag laatst een mooi programma op de Nederlandse televisie. Het ging over een man en een vrouw die in hun studententijd hevig verliefd waren op elkaar. Ze waren al begonnen aan een toekomst samen, maar ergens was die gestopt. Ze wisten niet meer waarom. Na hun afstude­ren hadden ze allebei een andere partner gevonden. Ze waren getrouwd, hadden kinderen gekregen, maar inmiddels, 25 jaar later, waren ze ook beide weer vrijgezel. De een geschei­den, de ander weduwnaar. Het televisie­programma bracht het stel weer samen. En de liefde bloeide meteen weer op. Of waar­schijnlijk was ze nooit weggeweest.

Memories

Het Nederlandse publiek smult hier blijkbaar van. Het sprookje van de eeuwige liefde. Niemand die merkt dat beide grijze tortelduiven zo met terugwer­kende kracht hun voormalige echtgenoten bedriegen. Als zouden die slechts tweede keuze zijn geweest. Nee, hoe anders gaat dat hier bij ons. Ook ik ben weduw­naar met kinderen. En ook ik heb de draad weer opgepakt met mijn jeugdliefde. Maar de vuiligheid die we daarbij van het Britse volk over ons heen gekie­perd krijgen...! Ik heb Camilla weleens inge­fluisterd dat ik in een volgend leven nog liever haar tampon zou zijn. Dan hoef ik enkel háár vuiligheid te absorberen.

Serieus, er zijn mensen die ons voorgenomen huwelijk onwettig willen verklaren. Gelukkig heeft de regering die juridische blokkades weten weg te vegen met een beroep op de Europese Rechten van de Mens. Maar zo kreeg ons huwelijk dus wel een soort van vluchtelingenstatus opgeplakt.

Bij mijn moeder hoeven we ons heil in elk geval niet te zoeken. Zij vindt die Human Rights Act bijvoorbeeld niet relevant. Een `royal' is in haar ogen niet `human'. Camilla heeft ze nooit een geschikte partij voor mij gevonden. En ze zal niet aanwezig zijn bij de plechtigheid in het stadhuis, omdat ze als hoofd van de Anglicaanse Kerk meent dat een huwe­lijk in haar kerk voltrokken dient te worden. Die kerk weigert ons huwelijk echter in te zegenen, omdat Camilla is gescheiden. (Moeder is blijkbaar vergeten aan welke histori­sche omstandigheid zij haar kerkleider­schap heeft te danken.) In haar oneindige goedheid heeft ze beschikt nog wel een receptie voor ons te organiseren. Bij haar thuis. Maar we mochten niet te veel gasten uitnodigen en iedereen moet voor de thee weer weg zijn.

Velen hebben ons aanbevolen dit huwelijk opnieuw uit te stellen. Ze menen dat we geduldig moeten wachten op de dood van mijn moeder. ­The story of my life. Sinds mijn geboorte wacht ik al op de dood van mijn moeder. Dat is mijn lot. Maar mijn moeder gaat niet dood. Al bezorg ik haar een hartaanval, mijn moeder gaat niet dood. En zolang zij niet sterft, heb ik besloten te kiezen voor het leven. Voor de liefde en de lust. Vooral de lust. Net als betbetbetovergrootpa Hendrik VIII.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.