Met enige verbazing heb ik in het laatste UT Nieuws het artikel doorgelezen over de oud-SRD-bestuurders die for old time sake weer eens op het dak van het BB-gebouw geklommen zijn. Als voorzitter van de SRD 1998-1999 en vereffenaar van de vereniging zou ik ze graag het volgende willen zeggen. Een studentenvakbond is een middel om een bepaald doel te bereiken, maar zeker geen doel op zich. Er is besloten om de SRD op te heffen, omdat we niet meer wisten uit te leggen wat onze meerwaarde nog was, binnen het spectrum van studentenorganisaties actief op de campus. Als het middel uitgewerkt is en je aanwezigheid weinig meer toevoegt, moet je niet bang zijn om de stekker eruit te trekken. Het overlijden van de SRD is dan ook zeker geen pragmatisch antwoord op een gebrek aan actieve leden, maar een idealistische actie van het zuiverste soort.
Is hiermee het kritische studentengeluid verdwenen. Nee, zeker niet! Even een greep wat uit de ontwikkelingen van de laatste vijf jaar op een rijtje. De Student Union is ontstaan, een orgaan dat op een uitermate intelligente manier gebruik maakt van de haar geboden faciliteiten. De studie-verenigingen hebben op centraal niveau een duidelijke stem gekregen door de oprichting van het OS met een eigen bestuur. Het StOC (studenten onderwijs convent) is grondig hervormd en daardoor slagvaardiger dan ooit, de studentengeleding van de UR heeft een historische impuls gekregen door de intrede van UReka. Daarnaast blijft het studentensteunpunt, een dochter van de SRD, dat individuele studenten met problemen helpt bestaan, en heeft een aanzienlijk aantal organisaties met een kritisch/idealistische insteek zich verenigd in het KIST. Als kritische student en oud-SRD'er maak ik me dan ook helemaal geen zorgen.
Het is vertederend dat de heren weer eens langs gekomen zijn om het morele gelijk van de SRD van de daken te schreeuwen. Als SRD'er van het laatste uur kan ik het echter niet waarderen dat de heren met hun jaren-80 perspectief commentaar zijn komen leveren op de huidige situatie. Dat ze hiermee tornen aan een beslissing die door hun eigen vereniging is genomen is tot daar aan toe, maar dat ze de studenten en hun organisaties anno 2002 minimaliseren tot kritiekloze, lakse wezens, is even onvergeeflijk als onjuist. Laten we deze actie dan ook vooral zien als een vrijgezellenfeest, en laten we de boodschap van de heren zo snel mogelijk vergeten.
Dus: Jeroen de Haan, ik wens je een prachtige bruiloft en veel echtelijk geluk!
Petra Boom
