Zoals ook een sportheld naar de dood moet ruiken. Ik weet er alles van. Ik heb al 2 gouden medailles, maar dat bracht me geen eeuwige roem. Om goud te winnen moet je simpelweg de snelste zijn. Om heldendom te vergaren moet je echter tegenslagen overwinnen. Hoe zwaarder de tegenslagen, hoe beter. Je hoeft er niet, zoals Pheidippides, dood bij neer te vallen. Maar het helpt wel als je de dood in de ogen hebt gekeken. Of op zijn minst een handje hebt geschud. Denk maar aan Dan Jansen. Of denk maar aan Herman Maier. Als je eerst een doodsmak maakt, hangt aan elke volgende medaille een vleugje eeuwigheid.
Erben heeft goede papieren. In Nagano was hij al een serieuze medaillekandidaat, maar dan eentje die nog geen tegenslagen had ontmoet. Het onheil was altijd aan Dedemsvaart voorbij gegaan. In Nagano sloot het Erben echter in de armen. Meteen in zijn eerste optreden haalde de Noor Njös hem op een vreselijke wijze onderuit. Kermend lag hij tegen de boarding. Op een brancard werd hij afgevoerd. En verdoofd door de pijnstillers heeft hij de weken erna moeten toezien hoe wij medaille na medaille binnenhaalden.
Nu staat Erben weer op scherp. Terwijl reddingswerkers met hun vlag door Salt Lake City paradeerden, hebben wij het droomscenario voor deze Spelen uitgewerkt. Meteen op de eerste afstand, de 5000 meter, wordt Jochem op een vreselijke wijze onderuit gehaald door de Noor Ervik. Kermen, brancard, pijnstillers, exit Jochem. Als invaller op de 1500 meter wint Erben vervolgens goud door de Noor Söndral met eenhonderdste te verslaan. In de catacomben reageert Söndral zijn woede af op Ervik, waarbij ook Njös klappen oploopt. Zelf win ik de 10.000 meter. Mijn tussentijd na 5000 meter is sneller dan de winnende tijd op die afstand. Dat brengt mij meer roem dan winst op de 5000 mij had kunnen brengen wanneer ik wel had mogen starten. Bij de sluitingsceremonie draagt Jochem de Nederlandse vlag, terwijl Erben hem in zijn rolstoel voortduwt.
