Zelf ben ik ook getrouwd met een buitenlandse prinses. In het Rotterdamse stadhuis beloofden we alle plichten te vervullen die de wet ons voorschrijft. Getrouwheid, hulp en bijstand. En ook samenwoning. Dus je zou verwachten dat de huwelijksambtenaar bij het zetten van zijn handtekening meteen ook een verblijfsvergunning voor mijn bruid zou overleggen. Hoe zouden we anders samen kunnen wonen? Maar nee, die vergunning moesten we apart aanvragen. En daartoe diende mijn Maxima in het buitenland te verblijven.
Dus na ons trouwen is Maxima alleen op huwelijksreis gegaan. En ik naar de vreemdelingenpolitie voor een mvv. Maar dat kon zo niet. Daarvoor had ik een aanvraagformulier nodig. Nee, die kon ik niet meekrijgen. Ik moest "het pakket" telefonisch bestellen. Inderdaad, via dat onbereikbare 0900 nummer. Na veel ergernis kwam ik er dan toch doorheen. De volgende dag bracht de post echter geen formulieren. De volgende week ook niet. Pas na 5 weken uitgedroogd wittebrood kauwen ontving ik die paar lullige velletjes papier. (Dat is een truc van de politie. Ze krijgt op haar kop als de procedure te lang duurt, dus zorgt ze er gewoon voor dat de procedure niet kan beginnen.)
Inmiddels is het nu ruim 2 maanden geleden dat ik de formulieren ingevuld heb geretourneerd, maar van de vreemdelingenpolitie heb ik niets meer vernomen. Mijn vrouw zit in het buitenland en dat vindt justitie blijkbaar best zo. Huwelijk of niet. Dit is de rechtsstaat Nederland. Met haar ene arm verhindert de wet wat zij met de andere bedingt. En die rechtsstaat, dat zijn wij, het Nederlandse volk. Zo werkt dat in een democratie. Dus als Willem Alexander spreekt van "ons huwelijk", dan heeft hij groot gelijk. Een huwelijk in Nederland is een overeenkomst tussen twee geliefden. De rest der natie wil graag snoepen van de bruidstaart, meent zich klem te mogen zuipen op het feest, maar acht zich niet medeverantwoordelijk voor het welslagen van het prille geluk. Eerder omgekeerd.
