We waren dinsdagavond bij de Man met de Hond en zijn Hond. Dat doen we wel vaker, gezellig een hapje eten, een beetje bijblaffen, u kent het wel.
De Hond zou koken, dus lieten de Man en wij ons heerlijk verrassen. Terwijl zijn trouwe lobbes in de keuken de heerlijkste hapklare gerechten aan het toebereiden was, vertelde de Man op gedempte toon het volgende verhaal. Van de week had hij in het UT-Nieuws zitten lezen over de computercriminaliteit op de campus. De FBI, de Utrechtse recherche, de campusagent - hij had ervan gesmuld. Maar dat smullen was hem plotseling vergaan toen hij te lezen kwam over die snorrende planken onder de bedden van de studenten op de campus. Terwijl hij daarover zat te lezen, hoorde hij ineens weer de zoemtoon die nu al enige maanden vanonder de mand van zijn Hond vandaan komt. Voorheen had hij er zich nooit aan gestoord, maar nu irriteerde dat gesnor hem.
'Wat snort daar zo?', had hij plotseling geroepen. Zijn Hond zat op dat moment voor de televisie naar een verzameldvd met de hoogtepunten uit vijftien jaar Lassie te kijken. In plaats van te antwoorden was de vrolijke viervoeter een deuntje gaan fluiten, zomaar, alsof hij wilde zeggen dat er niets aan de hand was daar onder zijn mand.
Dat zinde de man maar niks. Honden fluiten immers niet.
Dus was hij in zijn pantoffels geschoten en op de snorrende mand afgestapt. De Hond beëindigde zijn fluitconcert abrupt. De Man boog voorover en tilde met één hand de mand op, zo ongeveer als iemand die een spin onder zijn hoofdkussen verwacht. En ja hoor, daar lag-ie te snorren. Een onvervalste plank.
De Man zucht en fluistert in ons oor: 'De vroege veelgezochte afleveringen van Boomer, veel Tom en Jerry, Lassie 1 tot en met 7, de complete Droopy. En natuurlijk Dierenmanieren met Martin Gaus. Alles illegaal.'
Bruid
De Uni (spreek uit: 'oenie') Osnabrück wil graag fuseren met de UT. Het huwelijkscontract is al opgesteld en een nieuwe naam hebben ze in Osna ook al bedacht: Twentos University. Er hoeft alleen nog maar getekend te worden.
Maar Twente hoeft niet zo nodig. Eerst moet het beleidsbureau nog bevallen van een eigen nota, voorzien van een Twentse blik op de gewillige Duitse bruid. En omdat het toch geen liefde op het eerste gezicht is, worden meteen de financiële consequenties maar even doorgerekend van de nakende invoering van de Van Boxtel-tax (de importheffing op buitenlandse bruiden die onze minister voor grotestedenbeleid vorige week aankondigde). Want wie is bij deze verbintenis de bruid, en wie de bloedende bruidegom? Niet onverstandig natuurlijk, om over die basale rolverdeling maar alvast vóór het huwelijk sluitende afspraken te maken.
Met een partner voor het leven ga je tenslotte ook niet zomaar in zee: eerst een beetje samen dollen, aan elkaar snuffelen, samenwonen en dan de grote stap zetten. Als je er tenminste van overtuigd bent dat je bij elkaar past. Elkaar naadloos aanvult het liefst. Wat de een niet heeft dat de ander dat dan wel heeft. Van die dingen.
Wat dat betreft is de Twentse katuitdeboomkijkhouding in dit geval weer minder begrijpelijk. Want de oenie heeft alles wat de UT niet heeft: een bischoppelijk paleis als universiteitszetel en prachtige vakken als (auf deutsch) Romanistik, Kunstpädagogik, Kosmetologie, Textiles Gestalten (creatief met textiel), Literaturwissenschaft en Evangelische Theologie. Kortom: cultuur en traditie.
Laten we er niet omheen draaien: we zijn voor elkaar geschapen. En dat de UT de boot nog een beetje afhoudt hoort bij het spel. Playing hard to get. Was sich liebt, das neckt sich. Meisjes plagen, kusjes vragen.
