Het was de eerste keer dat Studenten Comité Symposia Enschede een groot congres organiseerde. De achtkoppige commissie van studentenvereniging Audentis had alle registers open getrokken om het de deelnemers vorige week woensdag naar hun zin te maken. De Twentse Schouwburg vormde het decor voor een dag lang nadenken over het thema macht.
Dagvoorzitter Dirk Johan Klanker verrichtte de aftrap voor het symposium door de stelling te poneren dat misleiding het machtigste wapen is: 'Afstand nemen tussen je innerlijk en je performance, tussen jezelf en je persoon.' Volgens hem betekent het Griekse woord persona letterlijk 'daar waar het geluid doorheen gaat', je eigenlijke masker dus, het masker van jou als toneelspeler. 'Jouw performance, jouw letterlijke persona, bepaalt hoe machtig je bent.'
Maar is het machtsspel niets anders dan het aannemen van de juiste rol in de juiste omgeving? Aan het eind van de dag klonk de conclusie van dezelfde voorzitter anders: 'Imiteren is zelfmoord. Macht is het vermogen om jezelf te zijn. Zèlf, persoonlijk laten zien waar je voor staat, is echte macht.'
Voorzitter van het symposiumcomité Julian Hessels is blij met de conclusie van het congres. Als huisoudste van het oudste Audentis-huis vindt hij dat dit ook een van de doelen binnen zijn studentenvereniging is: 'Ook in Audentis wordt het gewaardeerd en gerespecteerd wanneer iemand zichzelf is. Juist het ontdekken van jezelf en het staan voor je eigen standpunten is een doel van de kennismakingsperiode. En soms moet je leren op te komen voor jezelf.'
Een opvallende conclusie als je kijkt naar de organiserende partij: het corporale Audentis. Een studentenvereniging, waar de kennismaking (lees: ontgroening) als machtsspel gezien kan worden; overigens niet alleen tijdens de kennismakingsperiode, maar ook bij het lid worden van bijvoorbeeld een dispuut of het tapperscollege. Verder zijn er de tegen elkaar opboksende jaarclubjes in de kroeg, de disputenstrijd, het veroveren van de eerstejaarsbar: allemaal tescharen onder de noemer 'het spelen van het spel'.
Eerstejaars Jelmer Kranenburg wist er in het begin niet goed raad mee: 'De eerstejaarsbar wordt regelmatig bezet door de ouderejaars. In het begin zag ik daar het nut niet van in en vroeg ik me af waarom dat allemaal moest. Nu zie ik in dat het eigenlijk maar een spel is. Je verzamelt veel mensen om je heen en gaat terugbeuken. Na een halfuurtje is het voorbij en neem je met z'n allen gezellig een biertje. Ik heb er nu steeds meer zin in als ik naar de kroeg ga.' Vijfdejaars Ruud Zwerink ziet van het fanatisme in de kroeg minder machtsvertoon uitgaan: 'Het gaat uiteindelijk om het in contact komen met elkaar, niet om het maken van indruk, het uitdelen van de lakens of het dragen van een typische kledij.' Een vorm van machtsvertoon is volgens hem de traditionele strijd om als eerstejaars met jouw jaarclub 'clubje 1' te worden. 'Dan gaat het erom wie het meest gedaan heeft op de sociëteit wat betreft acties, profilering.'
Hoever kan je eigenlijk gaan in 'het spelen van het spel'? Volgens preses senatus Jeroen Siegerink bepalen de leden van de vereniging dit in principe zelf. 'Dit neemt echter niet weg dat we als vereniging daarover ook afspraken hebben gemaakt, zowel onderling als met andere verenigingen.'
Als senator heeft Siegerink uiteraard een bestuurlijke macht. Volgens oud-preses Ferjan Ormeling van Audentis is de huidige senaat in vergelijking met vroeger 'steeds professioneler, mijns inziens té professioneel bezig. Er komt een te grote afstand tussen de senaat en de vereniging.'
De huidige preses ziet dit anders: 'Professioneel bestuur is juist bevorderlijk voor de vereniging. We proberen deze vereniging zo goed mogelijk te leiden en volgens ons kan dat het best op een professionele manier met veel gezelligheid. De kritiek die we opvangen van mensen is goed, maar kritiek is de prijs die je betaalt als je je hoofd boven het maaiveld durft uit te steken.'
