De slimste in ons gezelschap - de enige die het mopje op eigen kracht doorgrondde - vroeg zich na een kort lachstuipje hardop af of dat grapje in UT-Nieuws zou mogen. 'Er zijn namelijk mensen die het niet waarderen als je voor de grap zegt dat Jezus op aarde is teruggekeerd, maar dit keer als gans.'
Dat is waar.
Fokke en Sukke kunnen er over meepraten.
Diezelfde middag werd de lunch besteld. Dat wordt-ie elke woensdagmiddag 'omdat we het dan zo druk hebben.' De corrector legt even zijn groene boekje neer, en loopt met een notitieblokje langs alle bureaus. 'Wat mag het zijn?'
Zijn route is altijd dezelfde. De eerste collega die bestelt wil eigenlijk altijd een broodje kroket, maar dan een exemplaar met twéé kroketten. 'Ik ben toe aan broodje dubbelloopskroket - het zware geschut', pleegt hij in die gevallen te zeggen. Ditmaal betekende dit de opmaat voor een serie foute grapjes. Want vrijwel meteen bouwde hij zijn standaard dubbelloopsformulering uit naar: 'Ja, maak d'r maar een broodje Tora Bora van, mét mosterdgas.'
Nu kon collega twee zich moeilijk onbetuigd laten. Prompt bestelde hij een broodje clusterkroketten. 'Met of zonder afzwaaiers?', vroeg de corrector voor de zekerheid. 'Mmm', mijmerde collega twee, 'maak er toch maar een B-52-burger van.' 'Uien en ketchup?', wilde de corrector even weten. 'Mja, maak d'r maar iets bloederigs van', antwoordde collega twee met smakkende lippen.
Onze vraag nu: Mag dit? Ingezonden brieven naar postbus 217, 7500 AE Enschede, t.a.v. Over en Sluiten.
Levenslessen
De campus is een kweekvijver. Behalve studeren kun je er ook wijzer worden, leert ons de oorspronkelijke campusgedachte.
Geef studenten inspraak, dachten de eerste campusvaders, en ze vonden de raad voor de casmpusvoorzieningen uit. Een gemeenteraad in het klein, om alvast te ruiken aan de dorpspolitiek, van waar het per slot maar een kleine stap is naar het nationale parlement.
Schaf studenteninspraak af, bedacht de minister een paar jaar geleden, en geef ze er medezeggenschap voor terug. Zet een student een tijdje in de universiteitsraad-nieuwe-stijl en hij hoeft straks als bedrijfsdirecteur niet meer te leren hoe hij een ondernemingsraad naar zijn hand zet.
Geef de Union een Bastille, dacht Frans van Vught, en laat ze die verbouwen. Laat zoveel mogelijk mensen zich er eindeloos mee bemoeien, en de bouwheren draaien later hun hand niet meer om voor een Betuwelijntje.
Geef studenten een supersnel campusnet, stel ze bloot aan de ronselpraktijken van criminele softwaredealers en ze leren vanzelf het verschil tussen goed en kwaad.
Geef de verenigingen een Pakkerij, en de studentbestuurder die de vrede weet te bewaren tussen al die verschillende culturen onder één dak, is in het echte leven verzekerd van een glansrijke carrière als asielzoekerscentrumdirecteur.
Wijze levenslessen allemaal. Maar wie bedacht heeft dat het uitreiken vaneen Digitale Secretaresse aan studenten een verstandige investering is hun maatschappelijke carrière heeft het niet goed begrepen. Sterker nog, hij heeft het verpest voor alle gemeenteraadsleden, bedrijfsdirecteuren, softwarekoningen en azc-directeuren die straks de campus verlaten, de arbeidsmarkt betreden en hun eerste secretaresse krijgen. En meteen weer ontslaan.
Opgegroeid met de digitale assistente, weet de UT'er (m/v) straks geen raad met de versie van vlees en bloed, die meedenkt, meeleeft, vraagbaak en vetrouweling is. Want die functies zitten niet op het toetsenbord van wap of pc.
