Ultrasonic forcing, het uitoefenen van kracht met geluid van zeer hoge frequenties, lijkt een veelbelovende manier om door een celwand heen te dringen en een medicijn toe te dienen. Omdat de methode met ultrageluid niet geschikt is voor rechtstreekse invloed op de celwand, worden minuscule luchtbelletjes als 'actuatoren' gebruikt. Via deze bellen, die gaan trillen door het ultrageluid, is het mogelijk om de cel te vervormen of open te breken.
Marmottant en Hilgenfeldt voerden hun experimenten uit met kunstmatige cellen: lipide membranen met water eromheen. Trillende bellen met een doorsnee van 20 tot 100 micrometer zijn in staat dit membraan te vervormen. Bij voldoende amplitude is het membraan zelfs open te breken. Verrassend genoeg, aldus de onderzoekers, is een kleine uitwijking van de bel al voldoende. Ook zijn de onderzoekers er op dezelfde manier al in geslaagd levende cellen 'door te prikken' met belletjes van slechts enkele micrometers groot.
Bewegen, vervormen en openbreken kan steeds preciezer, zodat medicijnen kunnen worden toegediend op de plek waar ze nodig zijn, zoals een gezwel of bloedstolsel. Door 'on the spot' toe te dienen, werken de medicijnen het meest effectief en worden bijwerkingen zoveel mogelijk voorkomen. Behalve voor medicijntoediening is de methode ook geschikt voor cytometrie: het onderscheiden van normale en kwaadaardige cellen doordat ze een verschil in vervorming laten zien. Ook in een lab-on-a-chip kan de combinatie bellen-geluid een rol gaan spelen in het precisietransport van cellen.
