De Vrijhof loopt leeg en de Bastille vol. Karren vol kantoorinventaris zien wij langs de redactieburelen door de Vrijhofgangen rollen, onderweg naar een nieuwe werkplek. Kamers blijven onttakeld achter.
Uit de dozen en kratten die het pand per steek- en handkar verlaten zie je de gekste dingen steken. Ordners en dossiermappen natuurlijk, maar ook koffiezetapparaten, kunstwerken, sporttrofeeÙn en kinderknutsels horen bij de inventaris van menig medewerker.
Zo gaat dat bij een verhuizing. Je vindt dingen terug waar je het bestaan niet meer van kende. Aan dat schilderij op je kamer was je zo gewend dat je niet eens meer wist dat het er hing. Opeens kijk je er als nieuw tegenaan en moet het toch maar mee de toekomst in. Andere dingen verliezen op slag hun waarde: het bureau waar je tien jaar aan hebt gewerkt is ineens niet rsi-bestendig meer en de kleuterkleurplaat van je kind is toch eigenlijk wel erg onbenullig. Achterlaten dus.
Wij weten er alles van. Op de redactie liggen al een jaar twee Edah-tassen vol persoonlijke bezittingen van een oud-collega die verhuisd is naar Amsterdam. Al zijn bureaula- en prikbordreliquieën verloren terstond hun waarde toen hij hoorde dat-ie de campus voorgoed mocht verlaten.
Kan. Maar wij zitten er mee.
Althans tot voor kort. De tassen hebben we gisteren op hun kop gezet. De oogst: portretten van vriendinnen en exen, het Volkskrant-stijlboek, handschoenen, loopschoenen, twee zweetsokken, zes vuile handdoeken, een boxershort, damesvest en herenzwembroek.
De inhoud hebben we onopvallend verdeeld over de verhuiskratten op onze Vrijhofgang.
Altijd wel wat
April
'Wat een hitte. En dat voor deze tijd van het jaar. En als dat nou alles was, maar die wind, hè, die maakt dat het ja, hoe zal ik het zeggen, meteen zo broeierig wordt.'
Juli
'Dat het warm is, dat snap ik. Ik heb het OOK warm. Maar toe nou zeg, om dan zo'n kort rokje aan te trekken, dat kan toch echt niet. Er zijn tegenwoordig hele vlotte bermuda's te koop. Tsss...'
November
'Kijk, op kou kan je je nog wel kleden, maar die regen hè, die is zo irritant. En als het nou bij een buitje bleef, maar nee. Het giet. Enop de terugweg nou, alla, maar op de heenweg, zit je de hele dag met zo'n kleffe broek, zo vervelend.'
December
'Dat het vriest, prima. Hartstikke leuk voor de schaatsliefhebbers. Nee hoor, ik niet, stel je voor, das mij te koud. Ik ben meer van de zon. Maar die gladheid hè, zo vervelend. Elke ochtend krabben. Je zou er rsi van oplopen. Dat het maar gauw lente mag worden.'
Januari
'Jesses, wat een smurrie op de weg. Dan heb ik nog liever dat het een beetje glad is. Dan weet je waar je aan toe bent. Maar nee hoor, voordat ik de ijzers kan onderbinden dan dooit het alweer. Niet dat ik van schaatsen hou, maar gewoon, bij wijze van, snap je?'
Maart
'Nou nou, het kwik komt boven de achttien graden en mevrouw denkt alweer dat het hoogzomer is. Tjonge, jonge. Nou dame, wacht maar af. Maart roert zijn staart, en voor je het weet zit je te bibberen in je doorkijkbloesje. Tsss...'
