Je moet bij het huis met het bord 'Te Koop' in de tuin zijn, zei Elly Govers tijdens het telefoontje voorafgaand aan dit interview. 'Kom maar lekker vroeg', noodde ze. 'Want ik ben er toch wel uit. Er is nog genoeg te doen.'
Op 28 april vertrekken de twee katten al vanuit Apeldoorn naar Nieuw-Zeeland. Die moeten daar in quarantaine. En diezelfde dag komt ook de container waarin al de huisraad verscheept wordt. Vantevoren moeten Govers (42) en haar man, die nog steeds aan het werk is in Nieuwegein, uitzoeken wat ze wel en wat ze niet meenemen. Ook moeten ze nog het een en ander aan verzekeringen regelen. En de auto verkopen, net als het huis.
Govers en haar man houden van reizen. En dan met name van lange wandeltochten maken. Alles op de rug en wel zien waar ze uitkomen. Ook op de maandagochtend van het interview staan in de huiskamer twee paar wandelschoenen uit te rusten van een trektocht in het weekend.
Die schoenen belandden de afgelopen jaren onder meer in Alaska, Groenland, Canada, Tanzania en Nieuw-Zeeland. 'Wij raakten in Nieuw-Zeeland aan de praat met mensen die geëmigreerd waren. Die verhalen zetten ons aan het denken. Toen we terugkwamen zei mijn man: ik zou daar best willen wonen.' Govers wilde altijd al weg. Maar het kwam er nooit van. Dan had ze net weer een leuke baan en dan kon haar man weer niet weg.
Maar dit keer zetten ze door. Ze bezochten een informatieavond en voerden gesprekken met een consultant. Een hoop regelwerk volgde. 'Je kunt niet zomaar in Nieuw-Zeeland gaan wonen. Voordat je een visum krijgt moet je een aantal punten verzamelen. Die krijg je op basis van opleiding, werkervaring, leeftijd en eigen vermogen. Je moet als het ware kunnen tonen dat je een bijdrage kan leveren aan de economie van het land.'
In augustus 2002 vertrok het stel opnieuw naar Nieuw-Zeeland om zich verder te oriënteren. Opnieuw spraken ze met Nederlandse emigranten. 'De verhalen waren niet overwegend positief. We zijn ons er ontzettend van bewust dat Nieuw-Zeeland niet het paradijs is. Een sociaal vangnet, zoals in Nederland, ontbreekt. Je moet er veel meer voor jezelf zorgen. Maar daarentegen is de omgeving prachtig, vind je er rust, zijn de mensen relaxter. Het werktempo ligt bijvoorbeeld veel lager dan in Nederland. Ik hoorde van anderen dat ze echt moesten onthaasten.'
Ook Govers en haar man waren de Nederlandse drukte beu. 'Hier in Apeldoorn is het dan nog vrij rustig. Maar zelfs hier loop je in het weekend met rijen dik over de Veluwe. En mijn man moet elke dag in een overvolle trein naar Nieuwegein. Dat is echt ellebogenwerk. Hij wordt daar gek van.'
Beiden wilden ze hun baan opgeven. Govers: 'Ik werkte alweer vijf jaar bij het voormalige Dinkelinstituut en wilde wat anders. Noem het een midlife-crisis.' De reorganisatieperikelen van deze universiteit joegen haar niet weg, maar 'ze maakten de keuze erzeker niet moeilijker op.' Na het tweede bezoek aan Nieuw-Zeeland werd de knoop dan ook doorgehakt: ze gingen. De visa werden aangevraagd en het huis ging alvast in de verkoop. Al na een maand kwam het bericht: de aanvraag was gehonoreerd. Ze konden gaan.
Eigenlijk wilden Govers en haar man niet voor vertrek naar een baan omzien, dat zouden ze daar wel doen. Maar tijdens een surftocht op het internet stuitte Govers op een vacaturesite waar een onderwijskundig medewerker gevraagd werd op een Polytechnic, een soort hogeschool. 'Ik reageerde en kreeg direct een uitnodiging voor een telefonisch sollicitatiegesprek. Dat heb ik gevoerd. Een aantal dagen later belde de dean: ze wilden me hebben.
'Ik begin vijf mei. Heel spannend want ik heb geen idee wat ik kan verwachten. De school staat in Taradale, vlakbij Napier, op het Noordereiland, dus in die buurt willen we een huis zoeken. Dat hebben we nog niet nee. Als we aankomen zoeken we eerst iets tijdelijks.'
Familie en vrienden begrijpen de keuze van de twee globetrotters maar vinden het niet leuk dat ze gaan. 'Ikzelf moest ook een emotionele drempel over. Mijn ouders zijn nu nog goed ter been, maar worden ook steeds ouder. Kan ik iedereen achterlaten?'
Ze dacht van wel. En dus gaan ze. 'Ik ben ontzettend benieuwd naar de omgeving van Napier. Ik weet dat er veel wijngaarden zijn, dat er een natuurpark in de buurt is en dat het plaatsje aan de kust ligt, aan de Stille Oceaan.'
'Dat zouden wij ook wel willen', zeiden veel vrienden en collega's.
Jannie Benedictus
Elly Govers treft voorbereidingen
