Tekst: Jannie Benedictus en Maaike Platvoet
Foto's: Maurits Diephuis
Flexibel met soepfabriek
Wie: Willem Bulter, docent TCW.
Werkplek: Institutenweg 1, begane grond.
'Vind je het erg als ik even mijn boterham opeet? Deze broodjes heb ik vanochtend zelf gesmeerd. Op de vensterbank heb ik een soepfabriekje geïnstalleerd, zoals je ziet.' Bulter wijst naar de waterkoker en een batterij cup-a-soup. 'Boven is een soort van kantine, maar je kan er niets krijgen. Niemand gaat daar zitten, want op dit moment lijkt het meer op een opslagruimte.' Bulter betreurt het dat er nog geen 'sociale structuur' voor het lunchen is. 'We kunnen nergens heen, daarom zie ik mijn collega's ook minder.' Van 20 november tot half januari had Bulter geen eigen werkplek en was het lastig om studenten te ontvangen. 'Vooral deeltijdstudenten weten niet hoe ik eruit zie. Ik sprak dan af in de kantine en zei: ik ben die kalende oudere man met snor.' Al met al vindt de docent het best uit te houden aan de Institutenweg. 'Als je maar flexibel bent.'
Jammer dat er geen kantine is
Wie: Belle Visser, junior docent (judo) TCW.
Werkplek: Institutenweg 1, eerste verdieping.
Belle Visser is redelijk gesetteld. Ze raakte tijdens de brand gelukkig geen spullen kwijt, omdat ze in de portacabins haar werkplek had. Haar nieuwe kasten zijn daarom, in tegenstelling tot die van veel collega's, gevuld. Visser: 'Ik hou het hier wel uit. Alleen jammer dat er geen kantine is. Luxe broodjes zijn er niet meer bij.' De junior docente schenkt zichzelf nog een glaasje melk in uit eigen voorraad. 'Weet je wat ook jammer is?', zegt ze. 'Studenten komen nu veel minder makkelijk binnen om iets te vragen. Dat is niet alleen voor hen vervelend, maar ik mis die gezelligheid van de aanloop.' Haar kamer in het pand aan de Institutenweg is lekker licht en ruim. Eerst zat Visser ergens anders. 'Maar ik heb snel geruild. Hier is het uitzicht veel beter.'
Stoeltjes en boterhammetjes
Wie: Petra Bruulsema, secretaresse systematische wijsbegeerte.
Werkplek: Institutenweg 1, tweede verdieping.
Aan de muur van de kamer van Petra hangen wat foto's van haar kinderen. 'Met persoonlijke spullen maak je het gezelliger', vindt ze. 'Ik mis de campus ontzettend. Het industrieterrein waar we nu zitten vind ik maar een treurig oord.' Toch denkt ze het wel uit te houden. 'De sociale omgeving blijft hetzelfde. En bovendien zijn veel mensen tegenwoordig niet meer erg gehecht aan hun werkplek. Je plugt in en je werkt.' Het lunchen doet Bruulsema denken aan kamperen. 'Stoeltjes bij elkaar en zelf gesmeerde broodjes.' Af en toe springt ze op de fiets om naar het Theatercafé of naar de kantine van het BB-gebouw te gaan. Op de terugweg is het even lastig, want hoe vind je het gebouw terug? 'Het pand heeft weinig karakter. Ik kan het niet typeren. Het is echt een dertien-in-een-dozijn-gebouw.'
Kantine was toch te duur
Wie: Johan de Kruyf, medewerker onderwijs en onderzoek bij openbare financiën, faculteit BBT.
Werkplek: Capitool 15, kantoortuin eerste verdieping.
Wie voor het eerst de kantoortuinen in het Capitool binnenstapt moet even wennen aan de enorme ruimte. Hier en daar zit een verloren medewerker en het middenpad leent zich uitstekend voor een potje voetbal. Johan de Kruyf is wel blij met de ruimte. 'Het TW/RC-gebouw was een dramatisch slecht gebouw. Te warm, te donker en te stoffig. Ten opzichte van dat pand is eigenlijk alles beter.' De kantine mist hij niet, dat was toch veel te duur. 'Wat mij betreft blijven we hier voorgoed. Het is een mooie locatie zonder van die rare architectenfratsen.' De Kruyf vindt het prettig dat hij zijn collega's nu vaker treft. Niet voor niks staat in de tuin een grote tafel met bier, cola en vruchtensap. Gezellig. 'Het is sociologisch gezien interessant om te zien wat hier gebeurt. Vroeger zaten we gespreid, nu worden we met elkaar geconfronteerd.'
Altijd tussen UT-collega's
Wie: Barend van der Meulen, universitair docent bij filosofie van wetenschap en techniek.
Werkplek: Capitool 15, kantoortuin tweede verdieping.
De oude kamer van Barend van der Meulen brandde volledig uit op 20 november. Hij raakte daardoor, zegt hij, dertien jaar werk kwijt. 'Ik heb net gehoord dat mijn persoonlijke verzekering een gedeelte vergoedt. Ik heb meteen nieuwe boeken besteld op internet. Lekker geshopt dus', vertelt hij vrolijk. Van der Meulen is niet ontevreden met zijn nieuwe werkplek. 'De campus vond ik soms benauwend. Als je op een terras zit, dan zit je daar altijd met mensen van de UT. Maar ja, dat verbetert hier ook niet.' Positief vindt Van der Meulen dat er 'letterlijk meer ruimte is voor ontmoetingen'. 'In het TW/RC-gebouw was alles zo krap. Zelfs de kantine.' De grote kantoortuin vergt wel wat etiquette. Het is er muisstil. 'Af en toe heb ik de neiging om te gaan schreeuwen', fluistert de docent.
Zijn studenten weten hem inmiddels te vinden. In het begin ging dat moeizamer. 'Ik heb wel eens uit het raam gehangen om een student hier naar toe te dirigeren.'
Met z'n allen naar Puntmuts
Wie: Ria Luschen, leerstoelsecretaresse bij de faculteit BBT.
Werkplek: Capitool 15, kantoortuin derde verdieping.
Ria Luschen vindt het bijna jammer dat ze in mei naar de andere vleugel van het pand moet vertrekken. Dan zijn daar de kantoortjes klaar en moeten de medewerkers afscheid nemen van de kantoortuinen. 'Ik vind het hier heel gezellig en leuk. We zitten hier met 26 mensen en het is al redelijk ingedeeld. Gewoon een kwestie van even doorpakken.' Haar eigen plekje is dan ook piekfijn in orde met rode bloempotten, een vers boeket, leuke posters en fotolijstjes in de vensterbank. Volgens Luschen zijn de meesten wel gewend aan de kantoortuin. 'De telefoons staan zo zacht mogelijk en iedereen past het stemvolume aan. Dat moet wel. Maar ja, de een kan zich altijd beter concentreren dan de ander.' In de pauze wandelt Luschen, net zoals veel van haar collega's, naar De Puntmuts bij het station Drienerlo. 'Die doen nu goede zaken. We vinden het daar erg gezellig', lacht ze.
Willem Bulter
Belle Visser
Petra Bruulsema
Johan de Kruyf
Barens van der Meulen
Ria Luschen
