Wel aardig is dat L'Oréal schoonheid vergelijkt met bloemen. Okee, het is een cliché. Maar zoals met alle clichés, dat is het geworden omdat het zo onverbeterlijk treffend is. Schoonheid is een tulp. En u weet allemaal waar de tulp vandaan komt. Die bloeit van nature in de meest onherbergzame uithoeken van Turks Koerdistan. Waar verder alles fout gaat. Probeert u echter hier, in uw woning waar toch werkelijk aan niets gebrek is, een bosje tulpen te laten bloeien, dan gaan de koppies binnen een paar dagen hangen. Daar helpt geen 27-delige plantenencyclopedie aan.
Schoonheid en welvaart verdragen elkaar niet. Waar armoede troef is, is schoonheid een natuurlijk gegeven. Maar waar gebaad wordt in weelde, is schoonheid een ideaal. Een welhaast onvervulbaar ideaal. Een voortdurende frustratie die louter ongeluk te weeg brengt. Nu weer werd bekend dat vrouwen die hun borsten laten vergroten vaker zelfmoord plegen. Wie 2700 wetenschappers nodig heeft om mooi te zijn, is ten dode opgeschreven.
En dat is dan nog zo'n biologisch gegeven. Planten gaan bloeien wanneer ze in hun eigen overleven geen gat meer zien. Wanneer er zware tijden aanbreken, wanneer de elementaire levensbehoeften schaars worden, dan bundelen ze hun laatste restje energie in adembenemende schoonheid. Om insecten te verleiden. Om nageslacht te verspreiden. Om de kans om dan toch in elk geval als soort te blijven voortbestaan te maximaliseren.
Zo werkt dat ook bij mensen. Schoonheid, ook in de kunst, is er in de eerste plaats op gericht om iets na te laten. Om na de dood te blijven voortbestaan. Wie streeft naar schoonheid wast zich in het water van de Styx. Die kweekt de bloemen voor zijn grafkist. Al die onweerstaanbare schoonheden die hun laatste huishoudgeld spenderen aan de produkten van L'Oréal staan al met één been in het graf. Maar niet getreurd, ze stellen hun lichaam ter beschikking aan de wetenschap.
