Een jaar of twee geleden is het allemaal begonnen. Een groepje onverlaten verstoorde ruw het rustige medezeggenschapswereldje. Ze hadden een ideaal, zeiden ze. Ze wilden iets veranderen, zeiden ze. Allemaal onzin natuurlijk, dat zagen we toen al.
Vanaf het begin hebben we gewaarschuwd. Dat ze onervaren waren. Dat ze niet wisten waar ze aan begonnen. Dat ze niet wisten waar ze het over hadden. We hebben geprobeerd om iedereen te waarschuwen. Zonder succes. Om de een of andere reden luisterde niemand naar ons.
We hoopten dat het wel zou overwaaien. Dat iedereen weer tot bezinning zou komen. Dat we weer gewoon zonder al die belangstelling van buitenaf onbekritiseerd kritiek zouden kunnen leveren. Maar we hebben de UT-gemeenschap overschat. Niemand zag het grote boze gevaar. Iedereen trapte in hun onzin. Over enthousiasme. Over communicatie. Over constructief meedenken.
Maar ook wij hebben een missie. Het grote boze gevaar moet worden gestopt. Dus we hebben onze tactiek aangepast. We grijpen tegenwoordig iedere gelegenheid aan om ze te ontmaskeren. Afgelopen week nog. Iemand maakte zich zorgen over de personeelsvertegenwoordiging in de medezeggenschap. Dat was natuurlijk niet echt hun pakkie an. Maar op onze eigen slimme manier hebben we de discussie zo gedraaid dat het grote boze gevaar toch genadeloos aan de schandpaal werd genageld. Helaas konden we ook nu onze aantijgingen weer niet zo goed onderbouwen. Dat is een oude tekortkoming van ons. Maar we blijven strijdvaardig!
Het kost wel veel tijd en energie hoor. Wij zouden ook wel graag doen wat zij doen. Regelmatig overleggen met onze achterban. Mensen enthousiast maken, betrokken krijgen. Nieuwe kandidaten werven. Vertellen wat wij doen in plaats van reageren op wat zij doen. Samen lol maken. Maar ja, we hebben een missie...
Het ergste is nog wel dat steeds meer mensen het grote boze gevaar steunen. Onze sympathisanten hebben het beter begrepen, die houden hun mond. Ze zullen zelf wel weer met een arrogante, pretentieuze reactie komen. Zo zijn ze. Maar uiteindelijk zal iedereen toch wel weer tot inkeer komen? Uiteindelijk zal iedereen toch wel weer beseffen dat je medezeggenschap beter kunt overlaten aan deskundigen zoals wij? Toch?
Sander Jacobs
