En daar was dan het bewijs.
Deze middag was als alle andere. Mijn moeder was bezig met de aardappelen. Mijn zusjes zetten elkanders jongste tattoos in de vaseline. Mijn vader zat gebogen over een schaakprobleem. En ik was net even boven op mijn kamer op zoek naar een oude Kuifje, tot een kreet van verontwaardiging mij naar beneden dreef. "M'n spuit!" En inderdaad, daar was hij, levensgroot in beeld, de insectenspuit van mijn moeder. Had ze nog van mijn oma gehad. Een fantastisch ding. Als ik spelend in de bijkeuken last had van vliegen, spoot mijn moeder even in het rond en dan vielen de harige mormels als kamikazevliegtuigjes uit de lucht. Met mijn harkje en kruiwagentje van Playmobil maakte ik er dan een mooie bult van. Een bult die kraakte als je er bovenop ging staan.
Op tot nu toe onverklaarde wijze is de spuit ooit zoekgeraakt. Mijn moeder had zo haar verdenkingen, maar die sprak ze nooit hardop uit. Dat er een as van kwaad bestaat met uitzaaiingen die reiken tot in het hart van de veilig gewaande Hollandse huiskamers staat wat ons betreft nu echter buiten kijf. Uit de beelden werd helaas niet duidelijk of Colin Powell (de man die de buit in handen had) of toch Saddam Hussein de kwade genius achter het mysterie van de verdwenen insectenspuit is. We hebben onze huisvriend De Hoop Scheffer daarom gevraagd dit tot op de bodem te laten uitzoeken. Deze misdaad mag en zal niet onbestraft blijven.
