Pro Deo is de theatersportvereniging van de UT. Meestal houden zij zich bezig met theatersport, soms voeren zij een ander project uit. Dit keer is dat een improvisatietoneelstuk. De structuur staat vast, het publiek bepaalt de inhoud.
Pro Deo bestaat niet nog zo lang, sinds 1993. 'Veel eerder was theatersport niet bekend in Nederland,' vertelt bestuurslid Herbert Beltman, vierdejaars toegepaste wiskunde. Toen enkele Amsterdammers een workshop gaven, waren enkele UT-ers daarbij. Onmiddellijk werd er een vereniging opgericht. Beltman: 'Iedereen die het doet, vindt het zo leuk!'
Voor de Pro Deoten staan de theatersportwedstrijden centraal. Elke maand is er een. Waar mogelijk doen ze mee: ook bij de Pythische Spelen en het Nederlands Studentenkampioenschap waren ze van de partij. Beide keren behaalde de vereniging de eerste prijs.
Improvisatie staat voorop. Altijd wordt het publiek gevraagd enkele kenmerken te geven, waar de spelers mee aan de slag gaan. Hoe gaat zo'n wedstrijd in zijn werk? Beltman: 'Twee teams spelen omstebeurt een scène. Die worden beoordeeld door drie strenge en lelijke rechters. Ze zijn bot en waarderen laag. Het is de bedoeling dat het publiek 'boe' roept. Hoewel de rechters niet vriendelijk zijn, klopt het wel wat ze zeggen. Ook zijn er een of twee presentatoren om de boel aan elkaar te praten. Zij zijn juist heel positief.'
Er zijn standaard speelvormen waar je gebruik van maakt. 'Dat zijn er inmiddels meer dan tachtig. Ik ken ze niet allemaal hoor,' lacht Beltman. De leukste is volgens hem de soap. 'Iedereen heeft een relatie, wordt zwanger en dat in een razend tempo.' Soms verzinnen ze er zelf een, zoals de LPF. Dat ging over een familiebedrijf dat volgens deze politieke partij in zijn werk ging: ruzies, afsplitsingen, maar uiteindelijk kwamen ze weer bij elkaar.
Het wedstrijdelement zit 'em in het feit dat er altijd een winnaar uit de strijd komt. Vaak hebben de teams een vrijwel gelijke stand. Het publiek mag de laatste scène beoordelen en daaruit komt de winnaar meestal naar voren. Maar, vindt Beltman, winnen is niet waar het om draait. Al geeft het wel een leuke sfeer. Mensen kunnen juichen voor een team.
Elke vrijdagavond oefent de club onder leiding van twee regisseusses. Zij brengen de basisprincipes van het improvisatietheater bij. Hoe beeld je emoties uit, hoe toon je een hoge en lage status. 'Dat betekent of je een schlemiel of een statig persoon bent,' legt Beltman uit. 'Heb je een hoge status, dan zeg je niet veel. Met je verschijning dwing je respect af.' De theatersporter vindt het fijn dat je geen regels hebt en niks uit je hoofd hoeft te leren. Dat is lekker ongedwongen. Ook leuk: 'je speelt elke avond andere rollen en iedere keer is weer anders.'
Regelmatig heeft Pro Deo nieuwe projecten, zoals het zojuist ontwikkelde moordspel. Dit keer staat er een improvisatietoneelstuk voor de deur, De Ruit genaamd. Het gaat over de strijd tussen goed en kwaad, opgezet volgens de ruitstructuur. Het thema komt vaak voor in Hollywood-actiefilms. Wat is er zo aantrekkelijk aan? 'Je weet dat het goedkomt en toch vind je het spannend. James Bond is het beste voorbeeld,' aldus Beltman. 'Je kan voorspellen hoe het afloopt. Een lelijkerd met veel geld en handlangers wil iets slechts doen. De held wil dat voorkomen. Eerst lukt dit niet, maar uiteindelijk overwint het goede.' Ook bij Disneyfilms is dit thema populair.In De Ruit zal het verhaal ook deze lijn volgen. 'Maar,' zegt Beltman, 'het publiek bepaalt hun doel, karaktertrekken en waar ze bang voor zijn.'
Maandag 3 februari, Amphitheater Vrijhof, 12.35 uur, EUR 3/1/gratis voor studenten met unionpluskaart.
'De gevorderdengroep van Pro Deo'
