Om het droge drijfzand te kunnen maken vullen de onderzoekers een bak met heel fijn zand en laten door gaatjes in de bodem van de bak lucht blazen. Door de luchtstroom af te sluiten, zakken de zandkorrels tot een losse pakking samen. Een pingpongballetje gevuld met bronzen kogeltjes wordt aan een touwtje boven het zand, net iets boven het oppervlak, opgehangen. Als het koortje doorbrandt, zakt het balletje in één keer moeiteloos in het zand.
Remco Rauhé was als afstudeerder, student TN, bij het onderzoek betrokken. `Ik deed onderzoek naar de weerstand die het zand uitoefent op een object dat daarop inslaat. Op gegeven moment mailde professor Lohse mij vanuit Amerika of ik een experiment met gevulde pingpongballetjes wilde doen. Lohse had namelijk gelezen dat droog drijfzand niet bestond, maar wij bij de vakgroep hadden al ontdekt van wel. Dus besloten we het tegendeel te bewijzen.' Rauhé mailde zijn experimenten met het balletje door aan Lohse. Al snel bleek dat ze een bijzondere ontdekking hadden gedaan. `Het is eigenlijk een simpel experiment met een opstelling die ook vrij eenvoudig is. Zo'n onderwerp spreekt veel mensen aan. Dat wisten we.' De bijna afgestudeerde TN-student kreeg het toen, in de laatste fase van zijn afstuderen, opeens heel druk. `Maar wel leuk om dat mee te mogen maken. Ik ben aan het solliciteren en zet mijn medewerking aan deze Nature-publicatie zeker op mijn cv.'
Raymond Bergmann is sinds twee jaar aio bij vloeistoffysica en doet onderzoek naar impacts in de granulair materie. `Ik kijk, afhankelijk van de energie van het balletje en de inslagsnelheid, naar het ontstaan van zogenaamde zandjets. Dat is een straal zand die met hoge snelheid na de impact uit de zandlaag omhoog schiet. Met een ander `jet-experiment' hebben wij al kort geleden een artikel in Physical Review Letters gepubliceerd.' Ook Bergmann noemt het `bijzonder' dat hij kon meewerken aan de publicatie. `Ik vind mijn werk überhaupt al leuk om te doen en zo'n ontdekking maakt het zeker interessanter.'
