Beste Frans,
Maar: de jaren, enerverend en wel, zijn voorbij gevlogen. Ik had het allemaal niet willen missen en ik gá het missen. En de vele gevleugelde uitspraken die we deelden: `als je wint heb je vrienden', `ik doe mijn best en de rector doet de rest' en onze eigen Twentse uitspraken: `Dat doot ze! Ait ma weet!'
Vele gebeurtenissen zullen me bijblijven: abseilen, roeien, zeilen, inspecties op de campus. En een tocht in de bergen. Een bijna onmogelijke hindernis door de spierpijn van een gletsjertocht de dag ervoor. Met de moed der wanhoop heb ik me bij elkaar geraapt. Onderweg af en toe de kreet: Lurvink, woar blief ie? Maar uiteindelijk kwam ik ook helemaal boven, op eigen kracht.
Deze jaren hebben me gevormd, ouder- maar ook veel wijzer geworden en met bewondering voor de al eerder genoemde tomeloze energie die je acht jaar lang aan de dag legde. En nu gaan we ieder ons weegs, ja dat doot ze!
Joan Lurvink, secretaresse voorzitter/rector magnificus
