Ik ben trots op mijn land. Overal om mij heen zie ik de meest fabelachtige voorzieningen. En ik beschouw het een eer dat ik daar een steentje aan mag bijdragen. Maar die eer lijkt mij niet te zijn gegund. De hele maatschappij heeft jaren kromgelegen om mij tot academisch niveau op te krikken en nu dat is gelukt profiteer alleen ik zelfzuchtig van een hoger inkomen zonder de maatschappij mee te laten delen.
Ritzen heeft gelijk. Volgens de sociaaldemocratische beginselen mag er van mij een grotere bijdrage worden verlangd. Probleem is alleen dat ik die bijdrage maar nooit lijk te mogen leveren. Had ik nou maar lopen lanterfanteren tijdens mijn studie, dan had ik mijn beurs tenminste nog terug mogen betalen. Maar nee, ik moest zonodig netjes binnen de gestelde tijd afstuderen, en word nu geacht de investering op een creatievere wijze de samenleving te goede te doen komen. en dat valt om de dooie donder nog niet mee. Ik leef gewoon te braaf. Ik bedoel, de maatschappij verwerpt roken, maant tot voorzichtigheid met alcohol, dus rook ik niet en drink ik nimmer bier. Maar zo wordt mij wel de mogelijkheid ontnomen om accijnzen te betalen.
Wie de staatskas wil spekken moet alles doen wat de samenleving verwerpelijk vindt. Ik heb een vriend die zonder enige opleiding uitermate succesvol is. In de voetsporen van Marco Polo onderhoudt hij de handelsroute naar Turkije en Afghanistan. Alleen al van de omzetbelasting die hij betaalt worden hier de spoorwegen aangelegd waarover u en ik ons ongegeneerd laten vervoeren.
Criminelen worden kaalgeplukt, maar ik ... Ja, soms schaam ik mij weleens. Dan wil ik zo'n fraai geplaveide straat oversteken en dan durf ik niet op het knopje van het voetgangerslicht te drukken. Van links naar rechts komen automobilisten die jaarlijks duizenden guldens aan wegenbelasting betalen. Mag ik hen tot stoppen dwingen, om met mijn gladgepoetste schoenen een stukje over het schone asfalt te kunnen lopen waaraan ik niets heb bijgedragen? Nee, ik wacht tot na de spits en sluip opgelaten naar de overkant.
Ik ben trots op dit land, maar het valt mij steeds moeilijker het het mijne te noemen. Ik draag te weinig bij. Maar binnenkort gaat dat veranderen, want binnenkort kan ook de brave burgermans doneren. Via btw op de telefoonrekening. Die mogelijkheid zal ik benutten, reken maar, iedere avond zal ik uren achtereen aan de telefoon hangen met mijn vriendinnetje. En komt dan eindelijk de nota, dan wandelen we met opgeheven hoofden naar het openbaar plantsoen. Dan zoeken we een mooie rododendron en die wijden wij dan in tot onze struik.
