Een vrouw die haar man afslacht en een vrouw die in een herberg ten onder gaat aan drank en pervers genot. Deze twee verhalen van Roland Topor en Georges Bataille lopen in de toneelvoorstelling 'Zonnevlees' van theatergoep Het Witte Vuur door elkaar. De voorstelling was afgelopen maandag te zien bij Broodje Cultuur.
Beide verhalen zijn macaber, weerzinwekkend maar tegelijkertijd huiveringwekkend mooi. Menigeen zal zijn broodje wellicht met minder smaak genuttigd hebben bij het aanhoren van het droge relaas van een vrouw over het in stukken hakken van haar man. 'Ik ben nooit goed geweest in het snijden van rechte stukken vlees.' De vrouw verantwoordt zich in een gebed voor haar daden en hoopt een nieuw leven te kunnen beginnen. In de tweede verhaallijn, wanneer een vrouw een herberg binnengaat, begint voor haar inderdaad een ander leven. In een surrealistische omgeving beleeft de vrouw een grensoverschrijdende erotische ervaring, die tevens haar ondergang is. Het Witte Vuur heeft de teksten onaangetast gelaten en niet voor het toneel bewerkt. De teksten zijn zo sterk dat ze alle aandacht naar zich toe trekken en de vraag rijst wat voor 'theater' hier nog van te maken is. Naturalistisch drama is wel de ergst denkbare variant. Een groep maakt het zich niet gemakkelijk door met dit soort teksten theater te maken. Het Witte Vuur weet echter een mooie balans te maken. De teksten staan krachtig op de voorgrond, en daarbij maken de spelers mooie, rustige beelden. De spelers zelf hebben geen vaste rollen, en de groep deinst er steeds weer voor terug het perverse te illustreren. Gelukkig maar, want dat zou ongetwijfeld een banalisering zijn van de prachtige teksten.
Door de continue gedaanteverwisselingen van de spelers wordt het fragmentarische karakter van het stuk nog eens extra benadrukt. Een enkele keer is er een misplaatst fragment in deze verder goed gespeelde, ontroerende voorstelling. Een lichaam dat als een Christus-figuur overeind komt en bezwerende kreten uitslaakt, lijkt volstrekt overbodig en contrasteert te sterk met de koele opwinding die de spelers uitstralen. Daarnaast is het jammer dat grote delen tekst van papier voorgelezen worden.
