Toen Harry van den Kroonenberg in 1992 bij de toenmalige faculteit der Technische Bedrijfskunde een nieuwe leeropdracht aanvaardde voor één dag per week was er nog een drietal werktuigbouwkunde-studenten dat in zijn WB-leerstoel Ontwerp- en Constructieleer afstudeerde. Typisch Harry dat hij trachtte dit zo efficiënt mogelijk te doen door ze een gezamenlijke opdracht te geven en zo effectief mogelijk door ze ontwerpend bezig te laten zijn aan een technische inrichting waar behoefte aan was én waar studenten enthousiast voor gemaakt konden worden. Gezien zijn energie-achtergrond bij het Energieonderzoek Centrum Nederland niet geheel onlogisch, was dit het projekt dat later 'SolUTion' gedoopt zou worden, het ontwerp van een voertuig dat door zonne-energie wordt aangedreven.
Reeds jarenlang overtuigd van de noodzaak van een optimale technologie-transfer tussen kennishebbers en kennisvragers, en dan met name in het Midden- en Klein-Bedrijf, heeft hij zijn nieuwe leerstoel Management van Technologie Transfer opgezet. Hij werd daarbij gesteund door een part-time medewerker die een groot deel van zijn tijd met MTT-zaken bezig was.
Voor wat betreft het college Technologie Transfer was er een grote rol weggelegd voor de studenten zelf. Als doelstelling propageerde hij het aanleren van een ontwerpende attitude.
In de leerstoel werd in feite ook continu gewerkt aan onderzoek voor externe opdrachtgevers; o.a. het Ministerie van EZ, het landelijke netwerk van InnovatieCentra, het InnovatieCentrum Overijssel, de Provincie Overijssel, en Shell. Het werk van afstudeerders vormde vaak de basis voor dit onderzoek. Afgelopen maandag, 5 augustus om half negen, zouden we na drie weken vakantie een voortgangsbespreking hebben in het kader van een van deze onderzoeken.
Harry was blij dat we net een nieuwe promovendus aan konden stellen, René; ook een eerste werkbespreking met hem stond voor die maandag op het programma. In tegenstelling tot vele andere onderzoeken binnen de faculteit T&M was dit onderzoeksproject er een met een ontwerpend karakter. Hij was er heilig van overtuigd dat we als faculteit Technologie & Management meer ontwerpers moesten afleveren en minder onderzoekers.
Op de maandagen, zijn UT-dag, waren we al vroeg aanwezig; Harry, die er inmiddels al twee uur werk op had zitten, Anneke, zijn onafscheidelijke secretaresse, Hans, zijn chauffeur, en ondergetekende. Vóór negen uur was het programma voor die dag al vastgesteld en waren we vaak ook al met de eerste bespreking begonnen. Hij kwam op die maandagen nauwelijks van zijn kamer af. De ene bespreking loste de andere af. Zijn post en zijn koffie werden gehaald en voor zijn stokbroodje gezond ging hij snel even op en neer naar de kantine.
Kenmerkend voor een bespreking met Harry van den Kroonenberg was, dat deze besprekingen altijd prettig verliepen en dat was de verdienste van Harry. Iedereen voelde zich op zijn gemak en jóúw probleem was dan het enige dat alle aandacht kreeg. Ná zo'n bespreking had iedereen een zeer voldaan gevoel en diegene die aan het werk moest, was weer helemaal 'bijgetankt' om er met volle energie weer tegenaan te kunnen.
Harry was een individualist en dat uitte zich op alle fronten. Hij was ook een beminnelijk mens waar je graag mee samenwerkte. Ook als je zeer nauw met hem samenwerkte bleef er een bepaalde afstand bestaan waarvan je zou willen dat die kleiner werd maar toch ook weer niet; het hoorde er gewoon bij. De laatste maanden leek het of Harry zich op die maandagen wat meer tijd gunde om wat weg te dromen. Waar moest dat nu heen met het onderwijs en onderzoek van technisch bedrijfskundigen? Uitgesproken ideeën had hij erover. In veleopzichten was het een oorspronkelijk denker waar anderen inspiratie uit putten. Zich opwinden deed hij niet; 'dat komt vanzelf goed...'.
Naast een werktuigbouwkundige was Harry ook een bruggenbouwer. Hij motiveerde mensen uit verschillende disciplines om samen te werken. Als hij die brug eenmaal geslagen had en zich ervan vergewist had dat de konstruktie voldeed, was hij alweer op weg naar de volgende 'bouwplaats'. Een echte netwerker.
Je kreeg hem met geen paard naar een beeldscherm, laat staan een muis of toetsenbord. Tóch was hij ervan overtuigd geraakt dat het informatietijdperk met alle mogelijkheden die Internet ons biedt nu pas écht aangebroken was en dat we die met beide handen moesten aangrijpen.
Harry, het is jammer dat je de vele dingen die je in gang hebt gezet niet meer kunt meemaken. Ook nu was je ons weer te snel af. Laten we proberen ook zonder jouw inspiratie de bruggen af te bouwen.
